Labyrinth

Had ik het eerder over Venetië als een Fata Morgana uit de Efteling, 's avonds gaat die vergelijking al helemaal op. Vaar maar eens 's avonds met de vaporetto het hele Canal Grande af. Slechts verlicht door enkele lantaarns doemen de palazzi (ofwel Ca's zoals de Venetiaanse deze met valse bescheidenheid noemen) op langs de oevers van het het kanaal als een soort spookpaleizen. Deze worden afgewisseld met verlate donkere steegjes of kanaaltjes en de sfeer is helemaal af. In Venetië is 's avonds maar een enkele verlaten toerist op straat lijkt het zo wel, maar misschien is de stad zo ook wel op zijn mooist. Rustig, mystiek en een beetje spookachtig.
Een andere charme van deze stad is dat deze enorm onvoorspelbaar is. Je hoeft maar een klein steegje in te duiken of er is in geen velden of wegen meer een mens te bekennen. Net zo goed kun je denken hopeloos verdwaald te zijn om vervolgens, na een bocht te hebben gemaakt op een grote toeristische plek als het San Marco of de Rialto brug te belanden. De kaart werkt flink mee in dit spelletje van verdwalen en de weg terug vinden. Je denkt helemaal de juiste kant op te lopen (ik leer me hier toch kaartlezen mensen!) maar een verkeerde afslag en je vindt de weg al gelijk niet meer terug. Een weg kan op de kaart bijvoorbeeld makkelijks naar rechts afbuigen terwijl deze in werkelijkheid toch echt naar links gaat. Ook zijn er vele steegjes die zo klein zijn dat ze niet op de kaart staan aangegeven. Maar na een paar keer overal doorheen lopen begin je dingen te herkennen ("Wacht even, hier ben ik al eens eerder de weg kwijt geraakt!") en zo raak ook ik steeds bekender met de steegjes van Venetië. Nog even en ik heb helemaal geen kaart meer nodig!