Zo, daar zit ik dan. De tweede dag in Venetië alweer. Ik werd door een erg vriendelijke Jongen getipt dat als je op een pleintje ging zitten er altijd wel een onbeveiligde wifi-verbinden te vinden is. Dus zodoende zit ik nu op een prachtig pleintje in hartje stad (wel net buiten een toeristische plek zodat ik niet overhoop gelopen door de vele dagjesmensen die de stad overspoelen) te internetten. Heerlijk gewoon.

Vreemd om hier eindelijk te zitten. Als ik door de straatjes en langs de kanaaltjes loop heb ik veel meer het idee dat ik door een enorm grote fata-morgana loop in plaats van de stad waar ik een jaar ga studeren. Als Hollandse-boerenknul ben ik het natuurlijk niet gewend om constant in een groot openlucht museum te zijn.
Toch voelt het ook wel heel goed om hier te zijn. Ik ben écht 'independent' (althans, dat houd ik mezelf voor). Ik loop van hot naar her, vind overal mijn eigen weg en ben zelfs al op en neer naar het Lido gegaan om mijn passepartout voor het filmfestival te gaan halen (welk ook weer een avontuur an sich was maar dat heeft meer te maken met de Italianen die weigeren dingen aan te geven, zelfs als het om een internationaal festival gaat, en de Italiaanse telecom die besloot het interne netwerk van het festival op stop te zetten).

Kortom, het is geweldig om nu hier te zijn. Venetië gaat echt een thuis voor me worden, dat voel ik nu al!

Und jetzt fangen wir an

Salut!

Daar sta ik dan, aan de vooravond (nu ja, de voorweek) van mijn reis naar Venetië. Het is grappig hoe snel sommige dingen kunnen gaan. Waar slechts enkele maanden geleden het idee van Venetië nog een spannend avontuur in mijn dromen leek, komt het nu gevaarlijk dicht bij en lijkt het me achter iedere hoek die ik omsla op te wachten.
Oké, het is echt niet zo dramatisch als dat het nu klinkt, ik ga een rete-fantastische tijd krijgen, maar de spanning valt niet te ontkennen. De laatste dingen worden geregeld, ik ren nog aardig wat universitaire medewerkers achter hun reet aan - want ja, zoals iedereen weet werken ze daar allemaal langs elkaar heen - en nog het ergste van alles: afscheid nemen van iedereen.
Dat gaat gepaard met vele tranentrekkende taferelen, maar gelukkig is het ook niet enkel kommer en kwel. Mijn laatste week in Nederland zal zeker geen vervelende worden.

Maar het beschrijven van een laatste week in Nederland is natuurlijk geen reden om een blog (help! Looi doet mee aan de hype! Mag ik mezelf nu een echte blogger noemen?) te beginnen. Neen, mensen willen sappige verhalen lezen over Venezia: de pittoreske grachtjes, de zwoele avonden en natuurlijk de Casanova's die je daar veel schijnt te hebben. En dat is ook precies waarvan ik verslag ga doen. Niet alleen de dagelijkse beslommeringen van een student in het buitenland (want wie is er nu geïnteresseerd in het feit dat de gedroogde pasta van merk X toch duidelijk goedkoper zijn dan die van merk Y, maar wat kwaliteit betreft wel flink wat te wensen over laat). Nee, mijn toekomstig trouwe lezertjes willen natuurlijk vanuit alle kanten verrast worden. Dus naast het neerkalken van mijn integratiepogingen in il Belpaese zal ik ook verslag doen van de vele culturele hoogtepunten die me te wachten staan. Dat zal straks natuurlijk beginnen met een geweldig evenement zoals het filmfestival van Venetië. Maar ook de gondelrace op de Canal Grande en verderop in het jaar het roemruchtige carnaval staan op de culturele agenda.
Het belooft duidelijk een spannend, enerverend en wonderbaarlijk jaar te worden. Houdt deze blog dus maar goed in de gaten want ik zie de filmrechten op mijn dagelijkse beslommeringen nu al lonken ('Sesso e la Città' anyone?).

En wat die Italian Stallion (zoals Sylverster Stallone die in een grijs verleden zo 'spannend' (?) in beeld heeft gebracht) betreft: ik ben er klaar voor!