Het genot van ijs en herinneringen

Soms is er binnen een familie een traditie of legende die sinds lang bestaat en slechts een of twee woorden nodig heeft om duidelijk te maken waarover er gesproken wordt. Nu heb ik het niet over gekke sprookjes of legendes die van vele generaties geleden afstammen, maar over kleine dingen die zich in je kindertijd voordoen. Kleine dingen waar je nog steeds met enige nostalgie aan terugdenkt. Dingen die in de loop der jaren door wilde fantasieën zijn verheerlijkt, maar waarvan je ook weet dat ze nooit meer opgezocht kunnen worden. Ze blijven onderdeel van een gek verhaal, onderdeel van je jeugd.
Maar dat laatste gaat niet in alle gevallen op. Althans, bij mij in ieder geval niet.

Zo'n tien jaar geleden, toen ik nog een jong Looitje was, heb ik met mijn familie eens een vakantie doorgebracht aan het Trasimenomeer in Umbrië. Het meer was prachtig en zeer rustig, omgeven door kleine middeleeuwse dorpjs, maar als kind besteedt je daar natuurlijk niet zoveel aandacht aan. Nee, voor een kind zoals ik was het veel belangrijker dat het dagelijkse portie ijs verzekerd was. En ijs hebben we die vakantie gegeten!
In een klein dorpje aan het meer, San Feliciano, hadden we namelijk de lekkerste ijs van Italië gevonden, en reken er maar op dat we daar dan ook iedere dag heen gingen.
De ijssalon lag gelegen aan de asfaltweg die dwars door het dorpje ging (uit veel meer bestond het dorpje ook niet), en had afzichtelijke plastic stoelen op het terrasje staan. Dat kon de pret gelukkig niet bederven want het ijs was namelijk zo overheerlijk dat de wat minder idyllische locatie niks meer uit maakte. Maar wat nog mooier was aan die ijssalon waren toch duidelijk de eigenaars. Of, ik moet eigenlijk zeggen: de eigenaaressen.
De ijssalon werd namelijk beheerd door twee oude vrouwtjes (ze zullen toen ergens halverwege of achterin de 60 zijn geweest) die de grootste lol hadden in samen ijs maken en verkopen. Het plezier dat van de twee dames afstraalde had duidelijk ook effect op de bezoekers van de ijssalon, want deze was altijd druk bezocht. En zo veroverden deze twee vrouwen ook onze harten en kregen ze van ons het koosnaampje: 'de mama's'
We waren zo verzot op het ijs en de twee dames dat er nu nog steeds een foto in de studeerkamer hangt waarop mijn vader met een reuzachtig ijsje van 'de mama's' te zien is.

Wat is er dan ook mooier dan een plek, waar je zo veel fijne herinneringen aan hebt, na tien jaar weer terug te mogen vinden? Dat was namelijk precies wat het lot voor mij in petto had. Het lot wilde namelijk dat ik een tijd terug me precies weer aan het Trasimenomeer bevond om te genieten van de rust in Umbrië (en Toscane, dat ik tegelijkertijd bezocht heb). De herinnering aan 'de mama's' maakte mij natuurlijk enorm nieuwsgierig naar het feit of ze er nog waren. En na een keer langs de plek gereden te zijn was dat ook gelijk duidelijk ook. Tot mijn grote geluk en verbazing stond op precies dezelfde plek nog steeds die ijssalon die we thuis in de loop van de jaren zo opgehemeld hebben.
En na eerst wat mooie tochten te hebben gemaakt in Umbrië en Toscane, kwam het uur van de waarheid steeds dichterbij. Want, zoals het gaat bij het opnieuw opzoeken van jeugdherinnering, ik ging me toch wel afvragen of ik het wel aandrufde. Wat nu als het ijs niet zo goed was als dat ik me herinnerde? Of erger nog: Wat nu als 'de mama's' helemaal niet die geweldige lieve vrouwtjes waren zoals ik ze me herinnerde?
Die twijfel werd gelukkig gelijk weggeslagen toen ik mijn eerste stappen in de ijssalon zette. Mijn blik viel gelijk op de twee oude vrouwtjes die lekker zaten te keuvelen. Ja, dit waren ze. Dit waren die prachtige vrouwtjes uit mijn herinnering.

En nadat ik het overheerlijke ijs had geproeft wist ik het zeker: Het ijs bij 'de mama's' is nog steeds het lekkerste ijs in heel Italië!





Kijk, daar sta ik dan naast de twee oude vrouwtjes die nog steeds vol plezier hun ijssalon runnen. Een mooie toevoeging naast de foto van mijn vader.

En, voor de sfeerbeelden: Hier ook nog wat foto's van het prachtige Toscane en Umbrië:

De politieke pasta die Italië heet

Zondag en maandag is het zo ver. Dan worden er weer nieuwe parlements- en senaatsverkiezingen gehouden in het prachtige Italië. Dat is fijn zou je zeggen, want ja, democratie is immers een groot goed. Over het algemeen is dat ook zeker de waarheid, maar sinds mijn verblijf hier in Venetië begin ik er steeds meer achter te komen dat het toch wel echt aan veel dingen schort hier in Italië. Sowieso zijn dit alweer de 66e verkiezingen sinds de tweede wereldoorlog. Dat betekend dus dat er meer overheden zijn geweest dan jaren sinds de tweede wereldoorlog, hier in Italie.
Ik zal nog eens een paar dingen op een rijtje zetten.

Allereerst hebben we het geval Berlusconi. De grote mafioso die de politiek in is gegaan om wetten in te voeren die hem politieke onschendbaarheid gaven.
Nu, Silvio is dus terug met de plannen om voor de derde keer de presidentsfunctie te vervullen, en dat doet hij met een groots opgezette campagne die op zeer subtiele wijze het publiek berreikt, en soms zelfs gevaarlijk dicht in de buurt komt van manipulatie en indoctrinatie.
Zo heeft Berlusconi een dikke vinger in de pap bij zowat iedere denkbare vorm van media. De tv zenders van Mediaset zijn sowieso al van hem, maar ook de Rai (wat een publieke omroep hoort te zijn) staat sterk onder zijn invloed. De kranten in Italië zijn haast allemaal eigendom van verkiesbare partijgenoten, en zelfs de radio is niet veilig van Berlusconi's om zich heen grijpende klauwen.
Hoe gaat die manipulatie dan in zijn werk? Nu, ieder medium in handen van Berlusconi plaatst dagelijks wel een poll waarin de partij van Berlusconi natuurlijk flink aan kop loopt. Daar is natuurlijk niks verkeerds mee (het zal namelijk ongetwijfeld waar zijn), maar het gemene wat ze vervolgens doen is dat de verdeling van de overige partijen zeer onregelmatig is. De ene krant geeft de partij van Veltroni als tweede partij aan, de andere zegt weer LegaNord en weer een andere roept dat de Socialistische partij de tweede partij is. Dit doen ze om te voorkomen dat kiezers strategisch kunnen stemmen. Niemand weet namelijk zeker hoe de posities van de partijen ongeveer staat en dus als iemand wil stemmen op de tweede partij om te voorkomen dat Berlusconi's partij de grootste blijft, weet deze dus compleet niet op welke partij te stemmen.
Conclusie: we kunnen haast met 100 procent zekerheid zeggen dat Berlusconi terug komt.

Het tweede grote probleem waarbij ik mijn wenkbrouwen meerdere malen even omhoog moest trekken is die van de verdeling van de zetels. Dit gaat namelijk niet op een manier die wij gewend zijn. In Nederland is het redelijk simpel: Een partij krijgt een aantal zetels evenredig aan het percentage stemmen dat het heeft binnen gehaald, en vervolgens wordt er uit reststemmen nog een laatste zetel verdeelt. Dit is dus niet het geval in Italië.
In Italië krijgt de winnaar van de verkiezingen namelijk sowieso 55 procent van de zetels, ongeacht het percentage van de stemmen die de partij heeft gekregen. De overige 45 procent wordt verdeeld onder de andere partijen. Zo bestaat het kabinet dus altijd uit slechts een partij en is de oppositie vaak redelijk kansloos. Ook moet een partij tijdens de verkiezingen minstens 4 procent van de stemmen halen wil het überhaupt zetels krijgen in het parlement. Dus een partij die maar 2 procent haalt (wat in een parlement van 630 zetels dus al 12,6 zetels betekent), wordt uitgesloten bij de verdeling van de zetels.
Hoezo democratie en algehele volksvertegenwoordiging?

Het laatste wat zeer kwalijk is bij de Italiaanse verkiezingen betreft vooral de jongeren. Zoals ook in Nederland mag je hier stemmen vanaf je 18e, dat is normaal. Maar in Italië mag je dan enkel stemmen voor het parlement. Voor het senaat (de eerste kamer van Italië) ligt dat wat anders. Daarvoor moet je namelijk 25 jaar zijn voordat je mag stemmen.
Ook mogen studenten niet stemmen in de stad waar ze studeren, maar moeten ze persé naar huis gaan om te stemmen. Dat betekend dat er zeer veel studenten gewoon niet de mogelijkheid hebben om te stemmen. Chiara, een huisgenote van me, woont namelijk in Sardinië, een van de twee grote Italiaanse eilanden. Om te kunnen stemmen zou ze dus voor een dag op en neer moeten gaan met het vliegtuig (wat niet vergoed wordt) terwijl ze nu ook nog eens een hoop tentamens heeft.
In Nederland zouden we dan een familielid machtigen om te stemmen, maar dat kan in Italië niet. En Chiara is bij lange na niet de enige student die met dit probleem kampt.

Ik zou dus zeggen: de Italiaanse democratie is om eerlijk te zijn redelijk non-existent. Gelukkig krijgen we daar wel prachtig Italiaans weer voor terug.

Want mensen; wat is de zomer hier al begonnen zeg! Een helderblauwe hemel, zonovergoten dagen en temperaturen die oplopen tot 20 graden zijn geen uitzondering meer. Om te studeren ga ik voortaan dus ook steevast naar buiten en zit ik lekker met mijn boeken in de zon. Soms alleen, vaak met vrienden die ik ter plekke (dat wil zeggen, op de stijger voor de bilbiotheek) ontmoet. Ik zou zelfs durven beweren dat ik al aardig wat aan het verkleuren ben!
Je ziet helaas evenredig aan de temperatuur ook het aantal toeristen flink toenemen. Het hoogseizoen is officieel aangebroken en dat zullen we weten ook! Gelukkig woon ik dan wel op een plek waar toeristen niet zo veel te zoeken hebben, en ik hoef niet zo vaak in de buurt van het San Marco te zijn, dus erg veel last heb ik er nog niet van, maar ik vrees het ergste.

Voor nu, ik geniet nog flink van de zon en denk aan jullie daar in het, waarschijnlijk nog steeds, koude Nederland. En laat jullie gelijk ook genieten van een paar mooie kiekjes die de laatste dagen genomen zijn.




Zie dan hoe het daar heerlijk in de zon zit. Een heldere dag als deze zijn er in overvloed. Ook prachtig was aan de afgelopen week dat Houssine eventjes terug was in Venetië. Houssine, een goede vriend van me in het eerste semester, kwam lekker een weekje vakantie houden en Venetië beleven zoals we dat in het eerste semester ook hebben gedaan, maar dan met wat meer zon.




Hier ook wat sfeerfoto's van een pijprokende visser, een cena bij vrienden en de prachtige avondlucht die Venezia siert tijdens de lentedagen.

Ook was ik vorige week natuurlijk jarig. Nu, ik kan jullie vertellen dat het een super geweldig feest is geweest. De foto's van de avond zelve zal ik wel niet posten, mijn lezers met een zwak hart (of enig moraal besef) zullen dat waarschijnlijk niet aankunnen. wel kan ik jullie een impressie geven met een day-after foto:




Oh, en hier ook nog een foto van een van de meest briljante cadeaus die ik heb gehad. Een lp van de Walker Brothers, een geweldige band uit de jaren '60. En, lijk ik er niet sprekend op?

Een nieuw semester, een nieuw geluid

Want ja, ook voor mij is het nieuwe semester nu al weer drie weken bezig. Met een toch wel wat drukker rooster dan het vorige semester word ik weer flink aan de studie gezet waarin ik in niet ontzien word. (Nu ja, Loris, we moeten niet gaan overdrijven he, je vindt die vakken die je volgt allemaal wel enorm interessant!)

Van vakken over Japanse literatuur en theater via de gebruikelijke Italiaanse les tot aan zeer gespecializeerde vakken over 'Virginia Woolf en de kunst van het biografieschrijven', dit semester heeft weer van alles te bieden waardoor toch weer flink bevestigd wordt hoe enorm blij ik ben met de keuze om naar Venetië te gaan. Ondanks dat het besef dat ik al weer flink over de helft zit zich steeds verder naar voren dringt probeer ik er natuurlijk uit te halen wat er in zit, zowel wat studie als sociaal leven betreft.

Over een sociaal leven gesproken. Het nieuwe semester heeft daar ook een stevige impuls aan gegeven. Waar het aan het einde van het vorige semester een stuk rustiger was geworden dankzij alle vertrekkende erasmusstudenten, is het nu weer een drukte van jewelste en ontmoet ik weer een hoop nieuwe studenten. Zowel erasmusstudenten als Italiaanse, wat het hele gebeuren een prachtige multiculturele mix maakt hier in Venetië. Van Brasillië naar Griekenland en litouwen, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb wel iemand ontmoet die uit die streken komt.

Het is leuk om te zien hoe de net aangekomen studenten nog een beetje worstelen met het Italiaanse studiesysteem (of eerder, de Italiaanse bureaucratie) en dan te bedenken hoe ikzelf een half jaar geleden precies hetzelfde meemaakte. Hoewel ik moet bekennen, ik voel me er wel enorm oud door!

Als we het toch over oud hebben, ik bedenk me net dat ik nog steeds verslag moet brengen van een alweer oud nieuwtje. Namelijk de wereldkamioenschappen veldrijden.
Ho Stop! Ik hoor de helft van mijn lezers nu al denken: "wat in hemelsnaam doet Looi bij een sportevenement?!" en ik moet toegeven, ik was zelf ook verbaasd er te zijn, nog verbaasder me nog flink te hebben vermaakt ook.
Eind januari (toen al ja) waren er namelijk de wereldkampioenschappen veldrijden in Treviso en om alle fietsliefhebbers daar in Nederland lichtelijk wat jaloers te maken besloot ik maar met mn twee Belgische vrienden daar heen te vertrekken. Het hele gebeuren was een drukte van jewelste. Duizende mensen waren op het spektakel afgekomen, en zoals verwacht was 70% daar van Belgisch. Wat een domper was het dus ook voor hen om uiteindelijk een Nederlander te zien winnen. Op de televisie vind ik zulke sportwedstrijden werkelijk geen klap aan, maar er zo in levende lijve bij zijn maakt het toch wel een speciale ervaring. Zou iets in mij dan toch stiekem een beetje van sport houden?


Kijk, hier ontdekte Jonas net dat de overwinning toch voor de Nederlands bestemd bleek te zijn. Houssine gaf er niet zo veel om en keek liever naar zijn telefoon...


Hier het mooie zich op de finish dat we hadden. Het ziet er toch wel indrukwekkend uit, al dat publiek.


En met een publiek dat voor 70% uit Belgen bestaat zijn dit soort taferelen natuurlijk niet van de lucht. We hebben hartelijk gelachen.

Ondertussen begint het hoogseizoen in Venetië ook een beetje aan te breken. Het aantal toeristen neemt gestaag toe en hier en daar zie je de eerste gidsen al hun paraplu's hoog de lucht in steken om de groep bij zich te kunnen houden.
Ook het de bezoekjes aan mijn adres worden nu frequenter (en men heeft gelijk om hier te komen, een betere gids dan ik vind je in Venetië absoluut niet!) Zo was als eerste dit jaar de eer aan Marlou, mijn beste vriendin, en het is toch iedere keer wel heerlijk om iemand uit Nederland hier te mogen ontvangen. Gezien ik toch geen held ben in het updaten van mijn blog is het sowieso verstandiger mij hier op te komen zoeken als je echt wilt weten hoe het leven is als student in Venetië, nietwaar?
In ieder geval, herenigd zijn met Marlou was natuurlijk wel een ervaring van jewelste. Als vanouds was het weer lachen, gieren en brullen, maar dan door de straten van Venezia. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.
Marlou was ook zo'n schat om een prachtig concertje te geven in huize Castello 5940, waar een prachtige registratie van is gemaakt. Helaas ben ik niet zo begaafd met computers dat ik dat filmpje hier kan plaatsen, maar ik kan op zn minst de link naar de huisblog van Castello 5940 plaatsen, daar staat het filmpje namelijk wel op. Dus iedereen die aangenaam verrast wil worden, klik hier.


Zie dat! Herenigd met ons immer Marlou. Is het niet lief!

Oh, en dan nog op verzoek van Minja een foto van de feestbrigade in Bologna. Party per sempre! zullen we maar zeggen he.


En tot slot nog, voor iedereen die nog niet aan dat baardje van me gewend is. Wen er maar aan schatten, ik denk er voorlopig nog niet aan togliarla (het weg te halen, red.)!

Wie veel drinkt slaapt goed

Zoals de eerste regels van een oud Veneziaans gezegde luidt:

Wie veel drinkt slaapt goed.
Wie goed slaapt denkt geen kwaad.
Wie geen kwaad denkt, doet geen kwaad.
Wie geen kwaad doet gaat naar de hemel.
Drink dus veel en de hemel zal de jouwe zijn.

Dit gezegde is niet voor niets een typisch Veneziaans gezegde, want onze noordelijk-Italiaanse vrienden hier staan in de rest van Italië bekend als de grootste zuiplappen van heel Italië. Dat is ook niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat het carnaval hier ook nog steeds hoogtij viert zoals het deed in de middeleeuwen.
En carnavallen kunnen die Venezianen zeker! Het begon al de 25e van januari (jawel, in Venetië carnavalt men een week langer dan in Nederland), met een reuzachtig feest in het Italiaanse paviljoen op het Biennale-terrein. En dat feest was eigenlijk nog slechts het beginnetje. 12 Dagen lang vierde men non-stop feest in de kleine straatjes, de overvolle pleintjes en de onbegaanbare bruggetjes.

Overdag was Venetië vooral het terrein voor de toeristen. Horden maskers-dragende dagjesmensen dwaalden door de straten, op zoek naar het San Marcoplein, dat constant zwart zag van de mensen. Er was zelfs geen plek meer voor de duiven! Over de straten verspreid vond je hier en daar dan ook nog een zeer uitgebreid uitgedoste carnavalvierder die zijn of haar loon het hele jaar opspaart om met carnaval 12 dagen in een pak van een paar duizend euro rond te mogen lopen. Natuurlijk met als doel om zo veel mogelijk op de foto te komen te staan.
's Avonds was Venetië echter voor de studenten. Op een paar pleintjes (voornamelijk in de buurt van de Rialto brug en op Campo santa Margherita) stonden podia waar muziek gespeeld werd, of men plaatste zelf muziekinstallaties illegaal op een pleintje om tot vroeg in de ochtend te kunnen dansen op verschillende soorten muziek.
De mooiste feesten werden wel gegeven in de 'pescheria', ofwel: de vismarkt.
Iedere avond was daar andere muziek te vinden (van reggae naar dancehall en van drum 'n bass naar electro) terwijl de wijn werd geschonken voor een halve euro. De feesten daar konden tot 5 uur 's ochtends doorgaan waarna de feestgangers vervolgens de boel vrij moesten maken voor de marktkooplieden die hun kraampjes voor de vismarkt op kwamen zetten.

Wat overdadig feestvieren verschilt carnavallen in Venetië dus niet zo erg van het Brabantse carnaval. Wat wel een reuzachtig verschil was, was de muziek. Helemaal geen vervelend gehos of de nieuwste hit van Guus Meeuwis, maar live wereldmuziek en tot in de late uurtjes alternatieve electronische muziek. Dingen waar je dus toch wat minder snel genoeg van krijgt dan het platte gejengel dat rond carnaval uit de Nederlandse cafées schalt.






En ja, dit is precies wat het lijkt. De grond van de Veneziaanse pleinen ziet er daadwerkelijk zo uit als het feestgedruis een beetje voorbij is. En dan met name Campo santa Margherita, de Rialto en Piaza san Marco waren er zeer erg aan toe.

Met het einde van Carnaval is de tentamenperiode ook bijna afgelopen (althans, voor mij dan, een aantal van mijn huisgenotes hebben helaas de pech dat ze nog druk aan de studie moeten.) Dit betekend dat voor sommige erasmus-studenten hun periode in het buitenland er ook al weer op zit. Degenen die slechts voor een half jaartje hier in Venetië zijn gaan studeren pakken allemaal zo langzamerhand hun koffers en de eerste afscheidsfeestjes worden al voorzichtig georganiseerd.
Zo ook Jonas, een goede Belgische vriend van me, die afgelopen vrijdagochtend zijn vliegtuig terug naar huis pakte. Na een groots afscheidmaaltijd en een rustig drankje bij de Rialto was het tijd om de spullen te pakken en om 5:40 's ochtends een van mijn beste vrienden hier in Venetië uit te zwaaien. Licht aangedaan ging ik dan ook weer naar huis om de witte avond door te zetten met Houssine (de overgebleven Belg die helaas ook al over een paar dagen vertrekt.)


Met de klok mee op deze foto (bij de 12 beginnen natuurlijk) Jonas, ik, Laura en Houssine. Drie van mijn vrienden die helaas al vertrokken zijn of snel moeten vertrekken.

Maar, gelukkig betekent de afsluiting van een periode ook het begin van een nieuwe periode. Met het vertrek van een groep erasmus-studenten gaat altijd gepaard de aankomst van een nieuwe groep studenten. Zo ook twee erg goede vriendinnen van me: Minja en Marit, die respectievelijk in Bologna en Verona gaan studeren.
Verdriet werd dus gauw omgezet in vrolijkheid toen Houssine en ik de volgende ochtend in Bologna aankwamen om Minja op te zoeken en die prachtige stad eens te gaan bekijken. Het is mooi om te zien om compleet verschillend steden van elkaar kunnen zijn. Waar Venetië klein en druk is, is Bologna groot - heeeeeel groot - en druk, maar ook prachtig mooi. Veel mooie gebouwen en natuurlijk de beroemde gallerijen zijn allemaal aan mijn blikveld voorbij gegaan. Het weerzien van Minja en Marit (alhoewel Minja ook een dagje was komen carnavallen in Venetië) was ook meer dan prachtig en het is fijn om zulke goede vrienden mee te hebben op Erasmus. Ik heb zo het gevoel dat ik met die twee ook veel mooie dingen gaan beleven tijdens de tweede helft van mijn verblijf in Italië.


Och, en hier nog een lieve foto van mij en Camilla, een van mijn huisgenotes. En wat zien we daar: Looi heeft een heus baardje laten staan. Iets wat de gemiddelde Italiaanse student namelijk heeft, en tja, ik moet natuurlijk wel zo goed mogelijk integreren he!

Kerst en Nieuwjaar

Zo, ik merk dat ik al ruim een maand niks van me heb laten horen. Laten we de drukte rond kerst, nieuwjaar, mijn studie en een kleine writers-block hier de schuld aan geven. Maar daar ben ik gelukkig dan wel weer met een volledig nieuwe update en dit is niks minder dan de licht vertraagde kerstspecial!

Kerstmis in Venetië, en sowieso in Italië, is namelijk een zeer bijzondere gebeurtenis. Voor mij in de eerste plaats natuurlijk ook omdat ik bezocht werd door mijn ouders en mijn broers, die ik al een krappe vier maanden niet meer had gezien. Als je zo ver van huis zit kun je om het hardst roepen dat je eigenlijk niemand mist en dat je compleet geen last van heimwee hebt, het weerzien van je familie blijft toch iets erg speciaals. Zeker na zo'n lange tijd.

Wat kerst hier in Italië ook zo speciaal maakt is de manier waarop iedere stad compleet veranderd. Alles wordt namelijk te pas en te onpas versiert met wilde lichten (die soms mooi zijn, vaak helaas ook compleet breken met het pittoreske straatbeeld), kerstbomen en alles wat met kerst te maken heeft. Veel huizen hebben een of twee kerstmannen uit de ramen hangen en kinderen maken zich al helemaal klaar op kerstochtend, want dan krijgen ze de cadeautjes (toch jammer, het ontbreken van een gezellige Sinterklaasavond bij het haardvuur.)
Italianen merken tegen kerstmis ook dat het echt winter begint te worden. Natuurlijk klagen ze vanaf half oktober al om de absurde kou die het land teisterd, maar pas halverwege december is de maat vol en wordt er geen middel meer geschuwd om het warm te krijgen.
Italië zou Italië echter niet zijn als dit niet met de meest wilde modiueze creaties gepaard zou gaan, en daar zit een beetje het jammere in wat de Italiaanse winter betreft. Italië heeft namelijk een gebrek aan dierenactivistische groepen die overal bereid zijn om met verf rond te gooien en zodoende is er nog een zeer levendige bont-cultuur in Italië. En aangezien je in Venetië er van uit kan gaan dat al het Italiaans soms wel tien maal verergerd wordt is dat met bontjassen al helemaal het geval.
Loop maar eens in de winter door de wijk San Marco en tel eens hoeveel jassen je daar tegen komt. Zelfs de grootste carnivoor zou daar onpasselijk van worden, laat staan ik, die niet eens graag een mug doodt.

Dit bont geweld kan echter de pret niet drukken, want niks is fijner dan de kerst met je familie door te brengen. Ik heb dan ook met volle teugen genoten van een heerlijke kerstweek waarin bezoeken aan Venetië en omstreken en goed Italiaans eten centraal stonden.


Ook nieuwjaar hier in Venetië verschilt aardig van wat ik in Nederland gewend ben. Zoals ook in Nederland komt men hier in Venetië met zijn allen bij elkaar. Zo gaven we in mijn huis een feest waar toch een aardige 30 man op af kwam. Het grote verschil met Nederland is echter dat we het nieuwjaarsmoment zelf niet in kleine huiselijke kring vieren, maar op het grote, overvolle San Marcoplein.
Zo rond elf uur stroomt heel Venetië massaal naar buiten richting het centrale plein. De kleine straatjes van Venetië in acht nemend kun je je wel voorstellen welk een drukte en file's dat op kan leveren.
Eenmaal aangekomen op het Piazza San Marco barts het echt van de mensen. Ik heb eerder al eens geklaagd over de vreselijke drukte daar, maar dit spant werkelijk de kroon. Gelukkig deze keer dan niet in negatieve zin want iedereen leeft naar dat ene moment toe. Een moment dat eigenlijk niet meer is dan het wisselen van dag, maar toch door iedereen als iets groots wordt ontvangen. Het feest kan dan ook werkelijk niet op als de klok eenmaal twaalf uur heeft geslagen.

Wat ik zelf een zeer fijn kenmerk vind aan het nieuwjaarsfeest in Venetië is dat het met maar een minimale hoeveelheid aan vuurwerk te paard gaat. Overdag hoor je weinig tot geen rotjes afgaan en ook 's avonds wordt met beleid hier en daar wat siervuurwerk afgestoken. Geen overdadige pracht en praal dus (wat een verschil met de Veneziaanse barokke kunst!), maar van tijd tot tijd een simpele pijl die de lucht siert. De aandacht is dan ook vooral gericht op het plein en de mensen daar. Wildvreemde mensen wensen elkaar gelukkig niewjaar (auguri!) en iedereen is volop aan het genieten van de sfeer. Kijk dat is wat ik een mooi nieuwjaarsfeest vind.



Ik verontschuldig me bij deze eventjes voor het ontbrekend van foto's. Mijn internetverbinding is op het moment wat traag dus het uploaden gaat niet heel erg goed (zo'n half uur per foto), maar houd deze post in de gaten en dan komen er een dezer dagen wat mooie kerst- en nieuwjaarsplaatjes op te staan.

Festa della Salute e una fine-settimana a Ronco

Italië is een land waar je veel kunt vinden. Eten, drinken, hartelijke mensen. Maar bovenalles vind je er vooral kerken.
Italië is en blijft een zeer groot katholiek land en dat is in Venetië niet minder. Wellicht juist wel een beetje meer. Laatst, 21 november, kwam dat dan ook zeer sterk tot uiting tijdens het feest van de Santa Maria della Salute. Dat is een typisch Venetiaans feest dat jaarlijks op 21 november gehouden wordt. Gevierd wordt dan dat de heilige Maria Venetië van haar laatste pestepidemie heeft verlost, en dat gaat gepaard met een flinke dosis hysterie en lol (van mijn kant dan.)
Wat er gebeurd die dag is namelijk het volgende: Eerst (en dat is eigenlijk nog in de paar dagen voor de viering) wordt er een grote votiefbrug gebouwd over het canal grande tussen het San Marco en de kerk van de Maria della Salute (deze liggen ongeveer tegenover elkaar aan weerszijde van het kanaal.) Zo kunnen namelijk de mensen van af het noordelijke eiland makkelijker op Dorsoduro komen zonder via de Academiebrug om te moeten lopen (Italianen blijven immers lui.)
Om zes uur in de ochtend begint de eerste processie over de brug al. Deze processie loopt geheel door naar de Salute en, als je zoals ik wat later komt, gaat meer schuifelend vooruit dan in een vlot tempo. Het is namelijk zo dat op deze dag werkelijk alle Venetianen uitlopen om een van de missen, die ieder uur gehouden worden, in de kerk mee te kunnen maken.
Bij de kerk aangekomen is het dan ook een gedrang van jewelste om binnen te mogen komen. Het scheen mij dat mensen nog net niet er op los begonnen te slaan in het gedrang want zo druk rond een kerk heb ik het nog nooit gezien! Als je door het gedrang heen bent en eindelijke de Salute binnen bent gekomen ben je eigenlijk uiteindelijk alsnog niet verder. Een meter de kerk in en je staat al weer vast want de kerk is letterlijk overbevolkt op dat moment.
Nu is het doel van deze hele hele onderneming dat men een ronde maakt door de kerk en bij het hoofdaltaar een grote kaars voor de heilige Maria brandt. De enige moeilijkheid is echter dat alle paar duizend mensen die tegelijkertijd in de kerk zijn het zelfde doel voor ogen hebben en je eigenlijk nergens een stap kunt zetten of je botst alweer tegen een verwilderd uitziende gelovige die hard aan het vechten is om vooruit te komen (het liefst in een bondjas, want ja, we zijn in Italië.)
Hiervan hebben we (ja, ik had de lieftallige Marinda als gast bij) dus ook uiteindelijk maar afgezien want het gedrang werd ons iets te veel, gelachen hebben we wel.
Nu komen we dan eindelijk bij het belangrijkste gedeelte van de viering. Althans, het belangrijkste gedeelte voor de kinderen. Na de mis word je namelijk via een andere weg weer van de kerk vandaan geleid. En het mooie aan die weg is dat deze vol met kraampjes staat. Kraampjes die ieder dolci verkopen uit steeds weer een andere regio in Italië. Dus na een dikmakende 'fritelle' en een blok nougat te hebben gekocht konden we voldaan weer naar huis.

Ik denk niet dat de foto's verdere uitleg behoeven:







Na de wilde festiviteiten op Venetië was het voor mij dan ook wel even tijd om een weekendje uit te rusten Dat deed ik door naar Ronco all'Adige te gaan. Een klein dorpje tussen Verona en San Bonifacio waar Lucio Ferriani woont, een oude Italiaanse vriend van mijn moeder.
Lucio is het prototype van Italiaanse hartelijkheid en mijn ontvangst daar ging ook met niets anders dan vrolijkheid gepaard. Ik werd van het station gehaald en gelijk doken we de supermarkt in om spullen te kopen voor een overheerlijke pranzo. Deze bestond gedroogde tomaten uit Sicilië, olijvenpaté uit Puglia, een overheerlijk grote salade en verschillende dolci uit de streek. Dit alles met liefde bereid door Grazia, de vrouw van Lucio en minstens net zo hartelijk.
Tijdens de lunch werden we ook vergezeld door Federico, de zoon van Lucio. Federico zou me deze dagen veel op sleeptouw nemen door de streek heen. En dat heeft hij zeker gedaan. We hebben prachtige tochten gemaakt door het Veronese platteland, natuurlijk Verona gesightseened en een aantal middeleeuwse dorpjes in de streek bezocht. En dit alles ging gepaard met een hartelijkheid die enkel Italianen beschikken. Ik heb namelijk zelden zo'n heerlijk weekend gehad, en vooral, zelden zo heerlijk gegeten. De tweede pranzo bestond namelijk uit nog meer lekkernijen: Risotto ai Funghi, aardappels al Forno, Gran Padano Crudo, Mozarella met origano en olie en bovenalles overheerlijke Finocchio (venkel) al Forno. Dit werd nog eens bekroont met door Grazia gebakken torta en een vino dolce van een eiland ergens ver ten zuide van Sicilië, waar ze die zomer op vakantie waren geweest.

Ik weet nu hoe Italiaanse kleinkinderen zich moeten voelen, zo enorm werd ik verwend!


Dit zijn ze dan, de schatten. Van links naar rechts dus: Grazia, Lucio en Federico. Toch wel de meest lieve Italianen die ik in mijn leven heb ontmoet.


Oh, en dit wilde ik jullie ook niet onthouden. Deze prachtige tas is een verlaat afscheidscadeautje van Marco, Loraine en Isaura. Bedankt schatten, nu mis ik Nederland nog meer! ;)

Milano, città dei negozi

Het is waar, naar mate de herfst verder vordert wordt Venetië ook steeds mooier. De kleuren worden grauwer, maar niet in een lelijke manier. Bruine kleuren doen de stad goed en geven de stad ook steeds meer een sprookjesachtige sfeer.
Helaas is dit lastig om op foto weer te geven want doordat de lucht erg vochtig is (de scirocco heeft weer even zijn kop opgestoken) zijn de foto's veelal onscherp ed.
Geen nood, ook in deze editie van mijn mooie blog komen er foto's, men kan dus weer rustig ademhalen.

Wat mij ook deed beseffen hoe speciaal Venetië eigenlijk is, is een bezoek aan de op één na grootste stad van Italië: Milano. Welk, natuurlijk, een prachtige ervaring was want de stad is echt magistraal. Het ademt precies dezelfde sfeer die grootse steden als Parijs en Barcelona ook hebben. Het is een echte wereldstad.
Maar toch, als ik Milaan met Venetië vergelijk denk ik dat ik die stad nooit zo speciaal kan vinden als de stad waar ik nu woon.
Er zijn namelijk een aantal grote verschillen tussen de steden (en voor mij part, tussen welke stad dan ook en Venetië) die er voor zorgen dat er werkelijk geen enkele stad op de wereld is als Venetië.

"Ja, duhuh," zul je nu wel denken, "natuurlijk is Venetië anders met al die grachtjes. het ziet er simpelweg anders uit." En nu is dat ook wel zo, maar die grachten doen veel meer dan alleen het uiterlijk van de stad bepalen. Die grachtjes bepalen onder andere namelijk ook het ritme van de stad.
Zoals de meesten van jullie wel weten kampt Venetië al eeuwen lang met het verschijnsel 'Acqua Alta'. Acqua Alta betekent letterlijk 'hoog water' en moet zeker niet verward worden met simpelweg hoog tij. Wanneer Acqua Alta intreedt kun je er namelijk donder op tegen zeggen dat veel van Venetië overstroomd raakt, waaronder ook het San Marco plein.
Leven met Acqua Alta zit in het bloed van de Venetianen. Dat merk je wanneer het hoog tij is (met name als tegelijkertijd de scirocco waait, zoals nu dus). De inwoners van Venetië zijn dan meer gespannen, alsof een aangeboren instinkt hun waarschuwt voor mogelijk komend hoog water.
Daartegenover staat dat wanneer het laag tij is, de Venetianen enorm ontspannen en hartelijk zijn. Dat wetende kun je daar als 'buitenstaander' goed aan aanpassen. Als ik boodschappen ga doen is dat bijvoorbeeld het prettigst als ik dat met laag water doe. Dan is iedereen namelijk veel behulpzamer en heb je geen last van vervelende klanten die in de rij voor de kassa nog voor willen dringen (Venetianen zijn erg gehaast met hoog water, waarschijnlijk omdat ze zo snel mogelijk naar huis willen om te zien of alles nog veilig is.)

Wat de stad Venetië verder nog veel prettiger maakt dan een stad als Milaan is het ontbreken van wegen en dus auto's. Een groot verschil is dat de lucht veel prettiger en frisser aanvoelt. Natuurlijk heb je wel eens last van walmen die van de grote industriële haven Marghera vandaan komen, maar voorderest heb je toch en gevoel meer in de natuur te zijn dan wanneer je in Milaan bent (ondanks dat Milaan een prachtig groot stadpark heeft en Venetië weinig tot geen groen heeft...)
Dat er wegen in Milaan zijn merk je ook gelijk. Alle Milanesen (auto verslaafd als ze zijn) zie je namelijk slechts voorbij roetsjen. Milanesen zie je verder niet op straat wat, ondanks een aanzienlijk lager aantal toeristen, de stad toch drukker laat lijken met toeristen.
In Venetië zie je natuurlijk ook (irritant) veel toeristen, maar het grote verschil is dat ook de Venetianen persé de straat op moeten om ergens te komen. Ze moeten wel lopen want ze kunnen simpelweg de auto niet nemen. Dit zorgt voor een veel groter percentage inwoners op straat ten op zichte van de toeristen, in tegenstelling tot Milaan waar de binnenstad echt enkel gevuld is met dagjesmensen.

dat gezegd hebbende moet ik ook wel zeggen dat Milaan een geweldige stad is. Zoals ik al heb gezet in de titel: Milaan is la città dei negozi, oftewel: de stad van de winkels.
En of je daar kunt shoppen! Verdiepingen hoge H&M's, Zara's en Sisleys vliegen je om de oren en als dat te min voor je is kun je altijd diep in de portemonnaie tasten op de Via Montenapoleone, waar de dure merken je achtervolgen als bloedhonden achter een misdadiger.
En natuurlijk heb je daar ook die prachtige Viktor & Rolf winkel. Een winkel waar ik compleet verliefd op ben vanwege het briljante concept. Helaas was de winkel dicht toen ik er langs kwam, maar ook foto's van de voorkant zijn prachtig. Daar volgt er dus ook nog eentje van.

Gelukkig heb ik me aardig in kunnen houden met shoppen in Milaan (slechts een hele hippe schoudertas gekocht), maar Madonna, wat kun je daar geheel op gaan in winkelen. Je zou bijna vergeten dat er in Milaan ook nog geweldige dingen staan als de Duomo, Galleria Vittorio Emanuelle II en Castello Sforzesco!


Kijk, dit is dus die Viktor & Rolf winkel. Van buiten zie je het helaas niet goed, maar van binnen zit zeg maar alles omgekeerd. Oftewel: het plafond is de vloer en de vloer is het plafond. Wat een zeer duizelingwekkende ervaring is als je er te lang binnen bent.


Dit is de Galleria Vittorio Emanuelle II, een groots fin-de-siècle overdekt winkelcentrum. Een magistraal stukje architectuur.



Dit behoeft natuurlijk weinig uitleg. De beroemde dom van Milaan. De tweede foto is trouwens van het dak van de dom genomen. Als je in Milaan komt is het beklimmen van de 100 nogwat treden erg de moeite waard. Al die kantelen en het uitzicht over Milaan is een zeer mooie ervaring.


En dit is voor Castello Sforzesco. Een zeer oud fort die nu 11 musea huist. En het allermooiste is, alle 11 de musea kun je al voor maar €1,50 bezichtigen (als student zijnde, de rest betaald €2,50. Alsnog geen geld!)


Loraine, eat your heart out! Het hippe frappucino-caféetje revisited. En de frappo was wederom erg lekker!

Er wordt verder veel geroepen om foto's van mijn huisgenoten. Het blijkt een grotere uitdaging te zijn dan welke uitdaging Angela Groothuizen ooit maar heeft gehad in haar oude programma (waar ik als kind altijd met veel plezier naar keer), om ze allemaal tegelijkertijd aanwezig te hebben. En als ze er allemaal zijn is het dusdanig donker dat een goede foto maken niet meer mogelijk is (op de een of andere manier wil mijn fototoestel niet echt meewerken als ik binnenshuis of met een flitser wil fotograferen.)
Ik heb natuurlijk al wel een teaser van twee van mijn lieftallige coinquiline:


Dit zijn v.l.n.r. Laura (a.k.a. Bordin!!! (na haar achternaam) en Valentina. Laura is een beetje de flapuit van het huis. Ze is altijd erg spraakzaam en spoort iedereen regelmatig aan om een spritz te drinken 'in campo' (op het plein.)
De andere, Valentina dus, is de jongste van het stel (afgelopen maandag 19 geworden). Ze is dan ook eerstejaars student hier in Venetië en ze studeert Russisch en Arabisch. Ze is echt een erg aardige huisgenoot en we lachen/kletsen veel. Maar dat doe ik eigenlijk wel met al mijn huisgenoten. En tja, met zo'n bob-kapsel zit je bij mij natuurlijk altijd goed!