Festa della Salute e una fine-settimana a Ronco

Italië is een land waar je veel kunt vinden. Eten, drinken, hartelijke mensen. Maar bovenalles vind je er vooral kerken.
Italië is en blijft een zeer groot katholiek land en dat is in Venetië niet minder. Wellicht juist wel een beetje meer. Laatst, 21 november, kwam dat dan ook zeer sterk tot uiting tijdens het feest van de Santa Maria della Salute. Dat is een typisch Venetiaans feest dat jaarlijks op 21 november gehouden wordt. Gevierd wordt dan dat de heilige Maria Venetië van haar laatste pestepidemie heeft verlost, en dat gaat gepaard met een flinke dosis hysterie en lol (van mijn kant dan.)
Wat er gebeurd die dag is namelijk het volgende: Eerst (en dat is eigenlijk nog in de paar dagen voor de viering) wordt er een grote votiefbrug gebouwd over het canal grande tussen het San Marco en de kerk van de Maria della Salute (deze liggen ongeveer tegenover elkaar aan weerszijde van het kanaal.) Zo kunnen namelijk de mensen van af het noordelijke eiland makkelijker op Dorsoduro komen zonder via de Academiebrug om te moeten lopen (Italianen blijven immers lui.)
Om zes uur in de ochtend begint de eerste processie over de brug al. Deze processie loopt geheel door naar de Salute en, als je zoals ik wat later komt, gaat meer schuifelend vooruit dan in een vlot tempo. Het is namelijk zo dat op deze dag werkelijk alle Venetianen uitlopen om een van de missen, die ieder uur gehouden worden, in de kerk mee te kunnen maken.
Bij de kerk aangekomen is het dan ook een gedrang van jewelste om binnen te mogen komen. Het scheen mij dat mensen nog net niet er op los begonnen te slaan in het gedrang want zo druk rond een kerk heb ik het nog nooit gezien! Als je door het gedrang heen bent en eindelijke de Salute binnen bent gekomen ben je eigenlijk uiteindelijk alsnog niet verder. Een meter de kerk in en je staat al weer vast want de kerk is letterlijk overbevolkt op dat moment.
Nu is het doel van deze hele hele onderneming dat men een ronde maakt door de kerk en bij het hoofdaltaar een grote kaars voor de heilige Maria brandt. De enige moeilijkheid is echter dat alle paar duizend mensen die tegelijkertijd in de kerk zijn het zelfde doel voor ogen hebben en je eigenlijk nergens een stap kunt zetten of je botst alweer tegen een verwilderd uitziende gelovige die hard aan het vechten is om vooruit te komen (het liefst in een bondjas, want ja, we zijn in Italië.)
Hiervan hebben we (ja, ik had de lieftallige Marinda als gast bij) dus ook uiteindelijk maar afgezien want het gedrang werd ons iets te veel, gelachen hebben we wel.
Nu komen we dan eindelijk bij het belangrijkste gedeelte van de viering. Althans, het belangrijkste gedeelte voor de kinderen. Na de mis word je namelijk via een andere weg weer van de kerk vandaan geleid. En het mooie aan die weg is dat deze vol met kraampjes staat. Kraampjes die ieder dolci verkopen uit steeds weer een andere regio in Italië. Dus na een dikmakende 'fritelle' en een blok nougat te hebben gekocht konden we voldaan weer naar huis.

Ik denk niet dat de foto's verdere uitleg behoeven:







Na de wilde festiviteiten op Venetië was het voor mij dan ook wel even tijd om een weekendje uit te rusten Dat deed ik door naar Ronco all'Adige te gaan. Een klein dorpje tussen Verona en San Bonifacio waar Lucio Ferriani woont, een oude Italiaanse vriend van mijn moeder.
Lucio is het prototype van Italiaanse hartelijkheid en mijn ontvangst daar ging ook met niets anders dan vrolijkheid gepaard. Ik werd van het station gehaald en gelijk doken we de supermarkt in om spullen te kopen voor een overheerlijke pranzo. Deze bestond gedroogde tomaten uit Sicilië, olijvenpaté uit Puglia, een overheerlijk grote salade en verschillende dolci uit de streek. Dit alles met liefde bereid door Grazia, de vrouw van Lucio en minstens net zo hartelijk.
Tijdens de lunch werden we ook vergezeld door Federico, de zoon van Lucio. Federico zou me deze dagen veel op sleeptouw nemen door de streek heen. En dat heeft hij zeker gedaan. We hebben prachtige tochten gemaakt door het Veronese platteland, natuurlijk Verona gesightseened en een aantal middeleeuwse dorpjes in de streek bezocht. En dit alles ging gepaard met een hartelijkheid die enkel Italianen beschikken. Ik heb namelijk zelden zo'n heerlijk weekend gehad, en vooral, zelden zo heerlijk gegeten. De tweede pranzo bestond namelijk uit nog meer lekkernijen: Risotto ai Funghi, aardappels al Forno, Gran Padano Crudo, Mozarella met origano en olie en bovenalles overheerlijke Finocchio (venkel) al Forno. Dit werd nog eens bekroont met door Grazia gebakken torta en een vino dolce van een eiland ergens ver ten zuide van Sicilië, waar ze die zomer op vakantie waren geweest.

Ik weet nu hoe Italiaanse kleinkinderen zich moeten voelen, zo enorm werd ik verwend!


Dit zijn ze dan, de schatten. Van links naar rechts dus: Grazia, Lucio en Federico. Toch wel de meest lieve Italianen die ik in mijn leven heb ontmoet.


Oh, en dit wilde ik jullie ook niet onthouden. Deze prachtige tas is een verlaat afscheidscadeautje van Marco, Loraine en Isaura. Bedankt schatten, nu mis ik Nederland nog meer! ;)