vrijdag 11 april 2008

De politieke pasta die Italië heet

Zondag en maandag is het zo ver. Dan worden er weer nieuwe parlements- en senaatsverkiezingen gehouden in het prachtige Italië. Dat is fijn zou je zeggen, want ja, democratie is immers een groot goed. Over het algemeen is dat ook zeker de waarheid, maar sinds mijn verblijf hier in Venetië begin ik er steeds meer achter te komen dat het toch wel echt aan veel dingen schort hier in Italië. Sowieso zijn dit alweer de 66e verkiezingen sinds de tweede wereldoorlog. Dat betekend dus dat er meer overheden zijn geweest dan jaren sinds de tweede wereldoorlog, hier in Italie.
Ik zal nog eens een paar dingen op een rijtje zetten.

Allereerst hebben we het geval Berlusconi. De grote mafioso die de politiek in is gegaan om wetten in te voeren die hem politieke onschendbaarheid gaven.
Nu, Silvio is dus terug met de plannen om voor de derde keer de presidentsfunctie te vervullen, en dat doet hij met een groots opgezette campagne die op zeer subtiele wijze het publiek berreikt, en soms zelfs gevaarlijk dicht in de buurt komt van manipulatie en indoctrinatie.
Zo heeft Berlusconi een dikke vinger in de pap bij zowat iedere denkbare vorm van media. De tv zenders van Mediaset zijn sowieso al van hem, maar ook de Rai (wat een publieke omroep hoort te zijn) staat sterk onder zijn invloed. De kranten in Italië zijn haast allemaal eigendom van verkiesbare partijgenoten, en zelfs de radio is niet veilig van Berlusconi's om zich heen grijpende klauwen.
Hoe gaat die manipulatie dan in zijn werk? Nu, ieder medium in handen van Berlusconi plaatst dagelijks wel een poll waarin de partij van Berlusconi natuurlijk flink aan kop loopt. Daar is natuurlijk niks verkeerds mee (het zal namelijk ongetwijfeld waar zijn), maar het gemene wat ze vervolgens doen is dat de verdeling van de overige partijen zeer onregelmatig is. De ene krant geeft de partij van Veltroni als tweede partij aan, de andere zegt weer LegaNord en weer een andere roept dat de Socialistische partij de tweede partij is. Dit doen ze om te voorkomen dat kiezers strategisch kunnen stemmen. Niemand weet namelijk zeker hoe de posities van de partijen ongeveer staat en dus als iemand wil stemmen op de tweede partij om te voorkomen dat Berlusconi's partij de grootste blijft, weet deze dus compleet niet op welke partij te stemmen.
Conclusie: we kunnen haast met 100 procent zekerheid zeggen dat Berlusconi terug komt.

Het tweede grote probleem waarbij ik mijn wenkbrouwen meerdere malen even omhoog moest trekken is die van de verdeling van de zetels. Dit gaat namelijk niet op een manier die wij gewend zijn. In Nederland is het redelijk simpel: Een partij krijgt een aantal zetels evenredig aan het percentage stemmen dat het heeft binnen gehaald, en vervolgens wordt er uit reststemmen nog een laatste zetel verdeelt. Dit is dus niet het geval in Italië.
In Italië krijgt de winnaar van de verkiezingen namelijk sowieso 55 procent van de zetels, ongeacht het percentage van de stemmen die de partij heeft gekregen. De overige 45 procent wordt verdeeld onder de andere partijen. Zo bestaat het kabinet dus altijd uit slechts een partij en is de oppositie vaak redelijk kansloos. Ook moet een partij tijdens de verkiezingen minstens 4 procent van de stemmen halen wil het überhaupt zetels krijgen in het parlement. Dus een partij die maar 2 procent haalt (wat in een parlement van 630 zetels dus al 12,6 zetels betekent), wordt uitgesloten bij de verdeling van de zetels.
Hoezo democratie en algehele volksvertegenwoordiging?

Het laatste wat zeer kwalijk is bij de Italiaanse verkiezingen betreft vooral de jongeren. Zoals ook in Nederland mag je hier stemmen vanaf je 18e, dat is normaal. Maar in Italië mag je dan enkel stemmen voor het parlement. Voor het senaat (de eerste kamer van Italië) ligt dat wat anders. Daarvoor moet je namelijk 25 jaar zijn voordat je mag stemmen.
Ook mogen studenten niet stemmen in de stad waar ze studeren, maar moeten ze persé naar huis gaan om te stemmen. Dat betekend dat er zeer veel studenten gewoon niet de mogelijkheid hebben om te stemmen. Chiara, een huisgenote van me, woont namelijk in Sardinië, een van de twee grote Italiaanse eilanden. Om te kunnen stemmen zou ze dus voor een dag op en neer moeten gaan met het vliegtuig (wat niet vergoed wordt) terwijl ze nu ook nog eens een hoop tentamens heeft.
In Nederland zouden we dan een familielid machtigen om te stemmen, maar dat kan in Italië niet. En Chiara is bij lange na niet de enige student die met dit probleem kampt.

Ik zou dus zeggen: de Italiaanse democratie is om eerlijk te zijn redelijk non-existent. Gelukkig krijgen we daar wel prachtig Italiaans weer voor terug.

Want mensen; wat is de zomer hier al begonnen zeg! Een helderblauwe hemel, zonovergoten dagen en temperaturen die oplopen tot 20 graden zijn geen uitzondering meer. Om te studeren ga ik voortaan dus ook steevast naar buiten en zit ik lekker met mijn boeken in de zon. Soms alleen, vaak met vrienden die ik ter plekke (dat wil zeggen, op de stijger voor de bilbiotheek) ontmoet. Ik zou zelfs durven beweren dat ik al aardig wat aan het verkleuren ben!
Je ziet helaas evenredig aan de temperatuur ook het aantal toeristen flink toenemen. Het hoogseizoen is officieel aangebroken en dat zullen we weten ook! Gelukkig woon ik dan wel op een plek waar toeristen niet zo veel te zoeken hebben, en ik hoef niet zo vaak in de buurt van het San Marco te zijn, dus erg veel last heb ik er nog niet van, maar ik vrees het ergste.

Voor nu, ik geniet nog flink van de zon en denk aan jullie daar in het, waarschijnlijk nog steeds, koude Nederland. En laat jullie gelijk ook genieten van een paar mooie kiekjes die de laatste dagen genomen zijn.




Zie dan hoe het daar heerlijk in de zon zit. Een heldere dag als deze zijn er in overvloed. Ook prachtig was aan de afgelopen week dat Houssine eventjes terug was in Venetië. Houssine, een goede vriend van me in het eerste semester, kwam lekker een weekje vakantie houden en Venetië beleven zoals we dat in het eerste semester ook hebben gedaan, maar dan met wat meer zon.




Hier ook wat sfeerfoto's van een pijprokende visser, een cena bij vrienden en de prachtige avondlucht die Venezia siert tijdens de lentedagen.

Ook was ik vorige week natuurlijk jarig. Nu, ik kan jullie vertellen dat het een super geweldig feest is geweest. De foto's van de avond zelve zal ik wel niet posten, mijn lezers met een zwak hart (of enig moraal besef) zullen dat waarschijnlijk niet aankunnen. wel kan ik jullie een impressie geven met een day-after foto:




Oh, en hier ook nog een foto van een van de meest briljante cadeaus die ik heb gehad. Een lp van de Walker Brothers, een geweldige band uit de jaren '60. En, lijk ik er niet sprekend op?

1 opmerking:

Mark zei

Hey mops!

Tegelijkertijd aan het bloggen, zie ik :) Nog gefeliciteerd met je (hoeveelste?) 18e verjaardag! Dat er nog maar vele mogen volgen! Hoewel het heerlijk is in Japan en vergelijkbaar qua temperatuur, moet ik zeggen dat ik na het zien van de zomerse foto's het erg jammer vind dat het niet gelukt is om naar Venetië te gaan.. maar ik zie je alweer over een paar maanden. Geniet er nog even van!

Liefs,
Mark