Festa della Salute e una fine-settimana a Ronco

Italië is een land waar je veel kunt vinden. Eten, drinken, hartelijke mensen. Maar bovenalles vind je er vooral kerken.
Italië is en blijft een zeer groot katholiek land en dat is in Venetië niet minder. Wellicht juist wel een beetje meer. Laatst, 21 november, kwam dat dan ook zeer sterk tot uiting tijdens het feest van de Santa Maria della Salute. Dat is een typisch Venetiaans feest dat jaarlijks op 21 november gehouden wordt. Gevierd wordt dan dat de heilige Maria Venetië van haar laatste pestepidemie heeft verlost, en dat gaat gepaard met een flinke dosis hysterie en lol (van mijn kant dan.)
Wat er gebeurd die dag is namelijk het volgende: Eerst (en dat is eigenlijk nog in de paar dagen voor de viering) wordt er een grote votiefbrug gebouwd over het canal grande tussen het San Marco en de kerk van de Maria della Salute (deze liggen ongeveer tegenover elkaar aan weerszijde van het kanaal.) Zo kunnen namelijk de mensen van af het noordelijke eiland makkelijker op Dorsoduro komen zonder via de Academiebrug om te moeten lopen (Italianen blijven immers lui.)
Om zes uur in de ochtend begint de eerste processie over de brug al. Deze processie loopt geheel door naar de Salute en, als je zoals ik wat later komt, gaat meer schuifelend vooruit dan in een vlot tempo. Het is namelijk zo dat op deze dag werkelijk alle Venetianen uitlopen om een van de missen, die ieder uur gehouden worden, in de kerk mee te kunnen maken.
Bij de kerk aangekomen is het dan ook een gedrang van jewelste om binnen te mogen komen. Het scheen mij dat mensen nog net niet er op los begonnen te slaan in het gedrang want zo druk rond een kerk heb ik het nog nooit gezien! Als je door het gedrang heen bent en eindelijke de Salute binnen bent gekomen ben je eigenlijk uiteindelijk alsnog niet verder. Een meter de kerk in en je staat al weer vast want de kerk is letterlijk overbevolkt op dat moment.
Nu is het doel van deze hele hele onderneming dat men een ronde maakt door de kerk en bij het hoofdaltaar een grote kaars voor de heilige Maria brandt. De enige moeilijkheid is echter dat alle paar duizend mensen die tegelijkertijd in de kerk zijn het zelfde doel voor ogen hebben en je eigenlijk nergens een stap kunt zetten of je botst alweer tegen een verwilderd uitziende gelovige die hard aan het vechten is om vooruit te komen (het liefst in een bondjas, want ja, we zijn in Italië.)
Hiervan hebben we (ja, ik had de lieftallige Marinda als gast bij) dus ook uiteindelijk maar afgezien want het gedrang werd ons iets te veel, gelachen hebben we wel.
Nu komen we dan eindelijk bij het belangrijkste gedeelte van de viering. Althans, het belangrijkste gedeelte voor de kinderen. Na de mis word je namelijk via een andere weg weer van de kerk vandaan geleid. En het mooie aan die weg is dat deze vol met kraampjes staat. Kraampjes die ieder dolci verkopen uit steeds weer een andere regio in Italië. Dus na een dikmakende 'fritelle' en een blok nougat te hebben gekocht konden we voldaan weer naar huis.

Ik denk niet dat de foto's verdere uitleg behoeven:







Na de wilde festiviteiten op Venetië was het voor mij dan ook wel even tijd om een weekendje uit te rusten Dat deed ik door naar Ronco all'Adige te gaan. Een klein dorpje tussen Verona en San Bonifacio waar Lucio Ferriani woont, een oude Italiaanse vriend van mijn moeder.
Lucio is het prototype van Italiaanse hartelijkheid en mijn ontvangst daar ging ook met niets anders dan vrolijkheid gepaard. Ik werd van het station gehaald en gelijk doken we de supermarkt in om spullen te kopen voor een overheerlijke pranzo. Deze bestond gedroogde tomaten uit Sicilië, olijvenpaté uit Puglia, een overheerlijk grote salade en verschillende dolci uit de streek. Dit alles met liefde bereid door Grazia, de vrouw van Lucio en minstens net zo hartelijk.
Tijdens de lunch werden we ook vergezeld door Federico, de zoon van Lucio. Federico zou me deze dagen veel op sleeptouw nemen door de streek heen. En dat heeft hij zeker gedaan. We hebben prachtige tochten gemaakt door het Veronese platteland, natuurlijk Verona gesightseened en een aantal middeleeuwse dorpjes in de streek bezocht. En dit alles ging gepaard met een hartelijkheid die enkel Italianen beschikken. Ik heb namelijk zelden zo'n heerlijk weekend gehad, en vooral, zelden zo heerlijk gegeten. De tweede pranzo bestond namelijk uit nog meer lekkernijen: Risotto ai Funghi, aardappels al Forno, Gran Padano Crudo, Mozarella met origano en olie en bovenalles overheerlijke Finocchio (venkel) al Forno. Dit werd nog eens bekroont met door Grazia gebakken torta en een vino dolce van een eiland ergens ver ten zuide van Sicilië, waar ze die zomer op vakantie waren geweest.

Ik weet nu hoe Italiaanse kleinkinderen zich moeten voelen, zo enorm werd ik verwend!


Dit zijn ze dan, de schatten. Van links naar rechts dus: Grazia, Lucio en Federico. Toch wel de meest lieve Italianen die ik in mijn leven heb ontmoet.


Oh, en dit wilde ik jullie ook niet onthouden. Deze prachtige tas is een verlaat afscheidscadeautje van Marco, Loraine en Isaura. Bedankt schatten, nu mis ik Nederland nog meer! ;)

Milano, città dei negozi

Het is waar, naar mate de herfst verder vordert wordt Venetië ook steeds mooier. De kleuren worden grauwer, maar niet in een lelijke manier. Bruine kleuren doen de stad goed en geven de stad ook steeds meer een sprookjesachtige sfeer.
Helaas is dit lastig om op foto weer te geven want doordat de lucht erg vochtig is (de scirocco heeft weer even zijn kop opgestoken) zijn de foto's veelal onscherp ed.
Geen nood, ook in deze editie van mijn mooie blog komen er foto's, men kan dus weer rustig ademhalen.

Wat mij ook deed beseffen hoe speciaal Venetië eigenlijk is, is een bezoek aan de op één na grootste stad van Italië: Milano. Welk, natuurlijk, een prachtige ervaring was want de stad is echt magistraal. Het ademt precies dezelfde sfeer die grootse steden als Parijs en Barcelona ook hebben. Het is een echte wereldstad.
Maar toch, als ik Milaan met Venetië vergelijk denk ik dat ik die stad nooit zo speciaal kan vinden als de stad waar ik nu woon.
Er zijn namelijk een aantal grote verschillen tussen de steden (en voor mij part, tussen welke stad dan ook en Venetië) die er voor zorgen dat er werkelijk geen enkele stad op de wereld is als Venetië.

"Ja, duhuh," zul je nu wel denken, "natuurlijk is Venetië anders met al die grachtjes. het ziet er simpelweg anders uit." En nu is dat ook wel zo, maar die grachten doen veel meer dan alleen het uiterlijk van de stad bepalen. Die grachtjes bepalen onder andere namelijk ook het ritme van de stad.
Zoals de meesten van jullie wel weten kampt Venetië al eeuwen lang met het verschijnsel 'Acqua Alta'. Acqua Alta betekent letterlijk 'hoog water' en moet zeker niet verward worden met simpelweg hoog tij. Wanneer Acqua Alta intreedt kun je er namelijk donder op tegen zeggen dat veel van Venetië overstroomd raakt, waaronder ook het San Marco plein.
Leven met Acqua Alta zit in het bloed van de Venetianen. Dat merk je wanneer het hoog tij is (met name als tegelijkertijd de scirocco waait, zoals nu dus). De inwoners van Venetië zijn dan meer gespannen, alsof een aangeboren instinkt hun waarschuwt voor mogelijk komend hoog water.
Daartegenover staat dat wanneer het laag tij is, de Venetianen enorm ontspannen en hartelijk zijn. Dat wetende kun je daar als 'buitenstaander' goed aan aanpassen. Als ik boodschappen ga doen is dat bijvoorbeeld het prettigst als ik dat met laag water doe. Dan is iedereen namelijk veel behulpzamer en heb je geen last van vervelende klanten die in de rij voor de kassa nog voor willen dringen (Venetianen zijn erg gehaast met hoog water, waarschijnlijk omdat ze zo snel mogelijk naar huis willen om te zien of alles nog veilig is.)

Wat de stad Venetië verder nog veel prettiger maakt dan een stad als Milaan is het ontbreken van wegen en dus auto's. Een groot verschil is dat de lucht veel prettiger en frisser aanvoelt. Natuurlijk heb je wel eens last van walmen die van de grote industriële haven Marghera vandaan komen, maar voorderest heb je toch en gevoel meer in de natuur te zijn dan wanneer je in Milaan bent (ondanks dat Milaan een prachtig groot stadpark heeft en Venetië weinig tot geen groen heeft...)
Dat er wegen in Milaan zijn merk je ook gelijk. Alle Milanesen (auto verslaafd als ze zijn) zie je namelijk slechts voorbij roetsjen. Milanesen zie je verder niet op straat wat, ondanks een aanzienlijk lager aantal toeristen, de stad toch drukker laat lijken met toeristen.
In Venetië zie je natuurlijk ook (irritant) veel toeristen, maar het grote verschil is dat ook de Venetianen persé de straat op moeten om ergens te komen. Ze moeten wel lopen want ze kunnen simpelweg de auto niet nemen. Dit zorgt voor een veel groter percentage inwoners op straat ten op zichte van de toeristen, in tegenstelling tot Milaan waar de binnenstad echt enkel gevuld is met dagjesmensen.

dat gezegd hebbende moet ik ook wel zeggen dat Milaan een geweldige stad is. Zoals ik al heb gezet in de titel: Milaan is la città dei negozi, oftewel: de stad van de winkels.
En of je daar kunt shoppen! Verdiepingen hoge H&M's, Zara's en Sisleys vliegen je om de oren en als dat te min voor je is kun je altijd diep in de portemonnaie tasten op de Via Montenapoleone, waar de dure merken je achtervolgen als bloedhonden achter een misdadiger.
En natuurlijk heb je daar ook die prachtige Viktor & Rolf winkel. Een winkel waar ik compleet verliefd op ben vanwege het briljante concept. Helaas was de winkel dicht toen ik er langs kwam, maar ook foto's van de voorkant zijn prachtig. Daar volgt er dus ook nog eentje van.

Gelukkig heb ik me aardig in kunnen houden met shoppen in Milaan (slechts een hele hippe schoudertas gekocht), maar Madonna, wat kun je daar geheel op gaan in winkelen. Je zou bijna vergeten dat er in Milaan ook nog geweldige dingen staan als de Duomo, Galleria Vittorio Emanuelle II en Castello Sforzesco!


Kijk, dit is dus die Viktor & Rolf winkel. Van buiten zie je het helaas niet goed, maar van binnen zit zeg maar alles omgekeerd. Oftewel: het plafond is de vloer en de vloer is het plafond. Wat een zeer duizelingwekkende ervaring is als je er te lang binnen bent.


Dit is de Galleria Vittorio Emanuelle II, een groots fin-de-siècle overdekt winkelcentrum. Een magistraal stukje architectuur.



Dit behoeft natuurlijk weinig uitleg. De beroemde dom van Milaan. De tweede foto is trouwens van het dak van de dom genomen. Als je in Milaan komt is het beklimmen van de 100 nogwat treden erg de moeite waard. Al die kantelen en het uitzicht over Milaan is een zeer mooie ervaring.


En dit is voor Castello Sforzesco. Een zeer oud fort die nu 11 musea huist. En het allermooiste is, alle 11 de musea kun je al voor maar €1,50 bezichtigen (als student zijnde, de rest betaald €2,50. Alsnog geen geld!)


Loraine, eat your heart out! Het hippe frappucino-caféetje revisited. En de frappo was wederom erg lekker!

Er wordt verder veel geroepen om foto's van mijn huisgenoten. Het blijkt een grotere uitdaging te zijn dan welke uitdaging Angela Groothuizen ooit maar heeft gehad in haar oude programma (waar ik als kind altijd met veel plezier naar keer), om ze allemaal tegelijkertijd aanwezig te hebben. En als ze er allemaal zijn is het dusdanig donker dat een goede foto maken niet meer mogelijk is (op de een of andere manier wil mijn fototoestel niet echt meewerken als ik binnenshuis of met een flitser wil fotograferen.)
Ik heb natuurlijk al wel een teaser van twee van mijn lieftallige coinquiline:


Dit zijn v.l.n.r. Laura (a.k.a. Bordin!!! (na haar achternaam) en Valentina. Laura is een beetje de flapuit van het huis. Ze is altijd erg spraakzaam en spoort iedereen regelmatig aan om een spritz te drinken 'in campo' (op het plein.)
De andere, Valentina dus, is de jongste van het stel (afgelopen maandag 19 geworden). Ze is dan ook eerstejaars student hier in Venetië en ze studeert Russisch en Arabisch. Ze is echt een erg aardige huisgenoot en we lachen/kletsen veel. Maar dat doe ik eigenlijk wel met al mijn huisgenoten. En tja, met zo'n bob-kapsel zit je bij mij natuurlijk altijd goed!

Vita all'Italiana

Och jee, dan laat ik bijna twee weken niks van me horen, maak ik gelijk weer zo veel mee dat ik er wel 3 blogupdates mee zou kunnen vullen. Nu, dat ga ik denk ik dan ook maar doen, want een te grote hoeveelheid aan informatie in een keer zal natuurlijk niemand goed doen (en ik wil natuurlijk niet dat mijn lezertjes afhaken.)

Daarom deze blogupdate over iets zeer belangrijks. Het bezoek van Stef (mijn broer) in Venetië. Want wat heeft dat me goed gedaan.
Namelijk, ondanks dat ik de zeer independent student uithang, mis ik mijn oude vertrouwde kikkerlandje wel heel erg. Een stukje Nederland dat naar Venetië komt is dan dus ook altijd meer dan welkom.

Hoewel, echt missen... De laatste tijd heb ik gemerkt dat veel in Venetië toch veel weg heeft van Nederland. Neem nu bijvoorbeeld het weer, dat in een week tijd toch wel erg drastisch is omgeslagen. Nu kan het zijn dat ik me erg aan de Italianen aanpas en een beetje hun leefritme over begin te nemen, maar tegenwoordig ga ik toch echt enkel flink ingepakt het huis uit. Dikke trui, dikke jas, grote wolle sjaal, en ik kan de deur uit.
Stef merkte (waarschijnlijk terecht) op dat het helemaal niet zo koud is. Maar alle Italianen (en waaronder bij deze ik dus ook) zullen hem sterk tegen spreken. En dat terwijl Italië warm hoort te zijn!

Wat, naar mijn mening, toch wel flink anders is dan in Nederland is de warmte van de mensen hier. Natuurlijk ben ik al flink in de kringen van mijn huisgenoten opgenomen, ik moet immers een jaar bij hen wonen en dan is t wel zo makkelijk als je dan ook op vriendschappelijke voet met elkaar staat. Maar ook Stef werd als een oude vriend in het huis onthaald. Italianen zijn echt gezelligheidsmensen en dat wordt er duidelijk als je ziet hoe veel energie ze in iemand stoppen. Zo werd Stef ook door mijn huisgenoten betrokken bij het echte Italiaanse studentenleven. Dat wil zeggen. We waren vaak met de rest buiten om op het plein een goede spritz te pakken, maar ook konden we zo aanschuiven bij Italianen die geen van beide kenden (nu ja, ik kende Wataru, die die Italianen dan weer kende, maar desalniettemin heb je dan toch ineens een reuze gezellige avond met mensen die je compleet niet kent.)
Het enige wat de gastvrijheid een beetje in de weg stond is de eewige onmogelijkheid van de Italianen om Engels te spreken. Dit leidde vaak tot erg grappige situaties, want ze proberen het wel heel hard. Helaas komen sommigen dan werkelijk niet verder dan "Tu eat carne" tijdens een gesprek over vegetariër zijn ed.

Maar naar al dat gepraat over mijn huisgenoten wil men natuurlijk eindelijk eens foto's van ze zien. Ja, die wil ik ook plaatsen, maar op het moment heb ik ze nog niet (schande Looi!). Wel kan ik jullie foto's laten zien van mijn huisje (welk ook de moeite waard is hoor), en de volgende keer zullen de snoetjes van mijn geliefde coinquilini op mijn blog pronken.

Allereerst een paar plaatjes van de keuken, de huiskamer en mijn slaapkamer. Je zult wel schrikken denk ik. "6 mensen in zo'n kleine ruimte?!" Ja, dat dacht ik eerst ook, maar om eerlijk te zijn valt het reuze mee. Zeker als je het erg goed kunt vinden met je huisgenoten.





En je moet ook weten dat erg veel goedgemaakt wordt als je mijn slaapkamerraam uitkijkt. Want ja, dan heb ik toch zomaar uitzicht over een prachtig kanaaltje en zelfs de toegangspoort tot het hoofdgebouw van mijn universiteit:





En natuurlijk wil men ook zien hoe Stef Venezië heeft beleefd. Nu het schikte dat er toch wel wat mooie dagen waren in de tijd dat Stef hier was. Dat leverde onder andere de volgende mooie kiekjes op.






Oh en wacht! Dan is er nog een ding dat ik echt moet delen. Met een naam als Looi heb je namelijk altijd het probleem dat je nergens een hippe vermelding van jezelf (nu ja, naamgenoot) ziet staan. Al helemaal niet als je naam oorspronkelijk is afgeleid van een heilige als Sint Eligius, want wat moet je daar nu in hemelsnaam mee? Je kunt dus wel begrijpen hoe verrukt ik was toen ik in een museum in Milaan (ja, daar ben ik ook al weer geweest, maar daar lezen we later meer over) een groots schilderij zag met groots in het midden, niemand minder dan de heilige Eligius. En om dit bewijsmateriaal te vereeuwigen moest ik natuurlijk wel wat foto's maken.

Zie hier: de heilige Eligius, in een sacrale conversatie met de heilige Madonna en kind.

Het is duidelijk. Het einde is nabij! De wereld ziet zijn jongste dag tegemoet!
'Hoezo?' zul je je nu afvragen. Nu, ik heb alle reden om te geloven dat we niet lang meer hebben. Lees maar wat ik van de week mee heb gemaakt.

Niksvermoedend op pad gegaan liep ik door de stille steegjes van Venetië, hoor ik daar ineens van om de hoek een electronisch klinkende stem die zegt: "At the end of the road, turn left." Ik wilde al gillend wegrennen uit angst voor een invasie van marsmannetjes, maar wat ik vervolgens zag was zelf nog erger. Op dat moment zag ik namelijk twee toeristen om de hoek komen lopen met, jawel, een Tomtom in de handen!
Het is wel duidelijk dat die toeristen het niet begrepen hadden. Een Tomtom in Venetië is toch wel een flinke schande lijkt me. Met een Conny of Chantal of hoe je zo'n stem ook wilt noemen verpest je namelijk de hele charme van het verdwalen in de steegjes. Wat is er namelijk mooier dan een beetje doelloos rondlopen om vervolgens op een prachtig pleintje terecht te komen.

Maar goed, sommige toeristen zijn natuurlijk ondanks dat ze op vakantie zijn nog steeds de slaaf van hun rooster, en uit angst om te verdwalen zal menigeen wel gebruik maken van een Tomtom (of een kaart, maar die is dan weer wat minder betrouwbaar hier in Venetië).

En ondertussen ben ik ook al weer aan het einde van mijn 3e college week. Wat gaat de tijd eigenlijk toch snel als je eenmaal in het ritme gerold bent. 's Ochtends vroeg ga ik naar college, 's middags maak ik wat huiswerk (ik zit nu al aan de academische artikelen waar op iedere pagina minstens 30 woorden staan die ik niet ken...) en 's avonds hang ik een beetje met mijn huisgenoten of ben ik buiten te vinden.
Vorige week was dit laatste nogal veel aan de orde. Het moge duidelijk zijn dat Italianen toch veel meer buiten leven dan we in Nederland gewend zijn, en zo zijn er maar enkele dagen voorbij gegaan dat ik niet even een spritz ben gaan drinken op het Campo Santa Margherita. Ook veel feesten zijn hier buiten te vinden. Zo was er vorige week donderdag een eerstejaarsfeest van de universiteit, en ja ook dit feest was buiten.
Het feest zelf was ook zeer geslaagd. Ik kwam al veel mensen tegen die ik van colleges ed. ken, en ondanks dat je die mensen nog niet vaak hebt gezien zijn ze al gelijk erg warm en hartelijk. Toch mooi die Italianen.

Verder hang ik natuurlijk zelf ook een beetje de toerist uit. Ik mag wel erg veel over ze klagen, maar ik moet immers wel de stad een beetje leren kennen (anders kan ik mijn trouwe lezertjes die me op komen zoeken straks niet een fatsoenlijke rondleiding geven!)
Zo ben ik van het weekend met Conny en twee Duitse vrienden van haar naar het kleine eiland Murano gegaan. Murano is het eilandje waar het beroemde Veneziaanse glas vandaan komt, en nu om eerlijk te zijn; voelen de winkels rondom het San Marco erg kitscherig aan, Murano is tien keer erger!
Het is overigeens wel interessant om te zien hoe dat glas nu gefabriceerd wordt, maar ook hier kreeg ik een beetje een twijfelgevoel over de waarde van de glazen voorwerpen. De glasblaasdemonstratie die ik bijwoonde bestond namelijk uit een groep onverschillige kettingrokende glasblazers (hoezo let men niet meer op de bordjes: 'vietato fumare'?) die een aantal ornamenten voor een kroonluchter als aan een lopende band afleverde. Ik begon me toch wel een beetje af te vragen hoe je voor zo'n routine klusje al gauw enkele duizenden euro's neer kan leggen, maarja dat zal wel de markt van het toerisme zijn.
Natuurlijk zijn er wel wat foto's van gemaakt, maar wees gewaarschuwd: als je niet tegen kitsch kunt kun je nu maar beter even je ogen sluiten!







(Ja, ook voor mij is zo veel kitsch een puur religieuze ervaring!)



En dan ook nog wat foto's van lekker trashy rondhangen met Conny en wat spritz. Deze twee foto's zijn nog van het dagje in Mestre van de vorige blogupdate.

Eerste college-week

Zo het is weer tijd voor een fikse update. Ik heb jullie zo lang vol spanning laten wachten dat er weer veel te vertellen valt. Laat ik eens dag voor dag mijn eerste collegeweek bespreken. Maar eerst wil ik jullie trakteren op nog een foto van het filmfestival, die op de een of andere manier vanwege mijn technische onnozelheid eventjes verloren was gegaan:



Maandag 24 september

Mijn eerste echte collegedag en die begon al gelijk briljant goed. Ik had van 9 tot 12 Italiaanse les. Nu zat ik vrolijk in de les, komt er ineens een baliemedewerkster binnenstormen die mij, en nog een ander Duits meisje, vertelde dat we nog niet betaald hadden. Nu was dat ook zo, maar mij was verzekerd bij de inschrijving dat ik bij de eerste les moest betalen. Nou blijkbaar niet dus. Neen, ik moest persé naar 1 bepaalde bank gaan (die natuurlijk aan de andere kant van de stad ligt) en daar het geld overmaken, en met het bewijs van overschrijving kon ik weer terugkomen en de les volgen. Nou, ik en dat Duitse meisje dus rennen alsof ons leven er vanaf hing, en gelukkig hebben we alles kunnen regelen voordat de les werkelijk begonnen was (tja, Italianen vinden het blijkbaar ook nodig om een uur lang aan introductie te besteden.)
De volgende les was al gelijk enorm pittig. Literatuurtheorie, geheel in het Italiaans! Gelukkig heb ik erg vriendelijke docenten die me graag willen helpen als ik het even niet snap. Ook de studenten zijn erg aardig. Een van mn docenten zei tegen me: "De inwoners van Venetië zijn niet de meest vriendelijke personen, maar dat wordt geheel goed gemaakt door de studenten." En van wat ik tot nu toe ervaren heb ik dat ook zeker waar.

Die avond ging ik mijn huurcontract tekenen. Want ja, Looi gaat zich eindelijk nestelen in het hartje van de stad. Een betere plaats had ik me niet kunnen wensen. (Voor wie aan me denkt en me een kaartje of iets dergelijks wil sturen, mail me even, dan kan ik je het adres sturen.)
Het appartement waar ik woon is aardig ruim (als je de studentikoze troep wegdenkt), en ik deel het met 5 andere studenten. Allemaal Italiaans met weinig kennis van Engels dus het is een goede conversatieoefening. Vanuit mijn raam kijk ik uit over een kanaaltje, en ik kan het hoofdgebouw van de universiteit zien als ik een beetje naar buiten hang. Perfecte luxe dus.
Maargoed, ik was bij het tekenen van het huurcontract. We gingen met z'n allen naar de huisbaas, die een oude statige man is die persé Dottore genoemd wil worden, en vantevoren werd ik al gewaarschuwd dat het een beetje een vreemde man is. En ja, het was een aparte ervaring. De man bleef maar praten en praten, en toen het eindelijk tijd was voor het contract stond hij er op dat het met de hand geschreven werd. Lang dat het duurde! Niet normaal meer. Maar eindelijk is het allemaal wel goed gegaan en ben ik nu officiëel inwoner van Venezia (hiervoor woonde ik eventjes bij een hospita in Mestre.)

Dinsdag 25 september

Dinsdag was wat minder eventful, behalve dan dat ik er ongewoon vroeg uit moest! Ik had les om half 9, en als je vanuit Mestre moet komen betekent dat dus dat je om half 7 al moet opstaan! Arme ik was dat natuurlijk niet gewend, en ik had er ook enorm veel moeite mee, maar wonder boven wonder heb ik het toch op de een of andere manier gered. Als dat niet knap is weet ik het ook niet meer!

Woensdag 26 september

Dit is echt de meest hektische dag van de week geweest. 's Nachts, zo rond 3 uur, was het al hevig begonnen met onweren en toen ik die ochtend om half 8 wakker werd regende het nog steeds. En dat niet zo'n beetje, het was een ware tropische storm. Toen ik uit het raam keek zag ik dat het water zo hoog stond dat zelfs de banden van de auto's niet meer zichtbaar waren. Drama drama drama dus. Nu kon ik gelukkig laarzen en een paraplu van m'n hospita lenen, en dat was maar goed ook anders had ik de 20 meter naar de bus nieteens gered. En vervolgens, zo roekeloos als de Italianen rijden, de bus stond constant in de file en te toeteren naar auto's die vanwege de regen langzaam reden of vreemde manoeuvre's probeerden uit te halen. Waar de bus normaal zo'n half uur over de tocht naar Venetië doet, deed hij er nu dik een uur en drie kwartier over. Ik was dus vreselijk te laat in de les. Gelukkig maakte dat niet zo veel uit, want alle Italianen komen te laat, maar toch.

Tijdens de middag, terwijl ik rustig zat te computeren in de bibliotheek van de studie Japans, kwam er een jongen naar me toe die razendsnel in het Itiaans begon te brabbelen. iets met zijn computer ofzoiets. Nu heb ik sowieso al geen verstand van computers, laat staan in het Italiaans dus ik zei hem:
"Scusi, non capisco. Non sono Italiano." (Sorry, maar ik begrijp het niet. Ik ben niet Italiaans.)
Waarop hij zei: "Ah, di dove sei?" (Waar kom je vandaan?)
En ik, blij dat ik mn Italiaans kon oefenen antwoorde: "Sono Ollandese, di Leida." (Ik ben een Nederlander, uit Leiden.)
En hij antwoordde weer: "Wat grappig, ik ook!"

Je kunt je natuurlijk wel voorstelling hoe vreemd ik keek toen hij doodleuk in het Nederlands antwoordde. Nu blijkt dat dus een jongen uit Voorburg te zijn die sinds zijn 13e in Italië woont, en nu bezig is af te studeren in Chinees. Gelijk flink vrienden gemaakt met hem natuurlijk want het is heerlijk om eventjes een normale taal te kunnen spreken met iemand als je het Italiaans even niet meer snapt.

Donderdag 27 september

Deze dag had ik weer Italiaanse les, en daar kwam ik dit keer in gesprek met een ander Duits meisje, Conny genaamd. Dit klikte ook gelijk erg goed en de rest van de dag hebben we met elkaar opgetrokken, pratend over kunst en films en alles wat ons bevalt. Allebei zijn we natuurlijk ook erg eager-beaver om Italiaans te leren, dus naast het Engels (wat we over het algemeen spreken) praten we veel Italiaans met elkaar. Dat is een erg goede oefening moet ik zeggen.

Een erg leuk moment op de donderdagmiddag was toen ik over het Campo Santa Margharita (vlak bij mijn nieuwe kamer) liep. Daar was net een afstudeerfeestje aan de gang, en twee feestgangers herkende me als een vriend van een vrienden (een Italiaans meisje waar ik eerder al wat mee was gaan drinken). vriendelijk als de Italianen zijn nodigde ze me uit om mee te feesten en ik kreeg gelijk een fles bubbels in m'n handen geduwd (en tja, als je me ergens blij mee kunt maken...)
Als je denkt dat ze afstuderen net zo vieren als in Nederland, dan zit je goed fout. In plaats van nette borrels en strak in het pak is het hier haast net zo vulgair als het Venetiaans carnaval aan het eind van de 19e eeuw. De afgestudeerde is de hele dag het lijdend voorwerp van veel spot en grapjes. Ik heb mensen al als pandaberen, harry potter en vanalles en nog wat verkleed gezien. Vaak worden ze nog versierd met veel obscene voorwerpen (bedenk hier zelf maar wat je 'obsceen' vindt) en bekogeld met voedsel en kleverige vloeistoffen. Dit alles gaat natuurlijk gepaard met vrolijke liedjes waarin voornamelijk de woorden "Dottore" (professor) en "Va'fanculo" (wordt toch geneukt!) een belangrijke rol spelen. Ik ben dus al flink gewaarschuwd om nooit af te studeren in Venetië...

Vrijdag 28 september - zondag 30 september - weekend

ja, dat lees je goed. Ik heb een weekend van drie dagen. En overheerlijk dat dat is. Het weekend bestond voor mij uit niet erg veel doen. Dat is, een beetje verder Venetië verkennen (ik ben enorm verliefd geworden op een jugendstil-achtig koffiezetapparaat in wat nu mijn stamkroeg voor koffie is geworden) en met Conny Mestre in duiken. Daar kun je namelijk verrassend goed shoppen ben ik achter gekomen. Ook is daar een klein kunstgallerietje (Studio Cat) waar net op dat moment een soort van festival bezig was. Dat betekende veel live jazz en later in de avond een erg toffe steeldrum-band. Ik vond het erg opvallend dat dit soort dingen toch te vinden zijn in Mestre omdat deze vaak wordt gezien als saaie industriële voorstad van cultuurrijk Venetië. Dat is ook wel zo, de stad is eigenlijk niets anders dan kilometerslange geasfalteerde straten met portiekflatten aan weerszijde van iedere straat, maar het winkelcentrum mag er gelukkig wel wezen. (Wat ee opluchtig na al die masker-, Murano glas- en Vuitton winkels waar Venetië mee overstroomd.)


Natuurlijk is naar al mijn verhalen jullie honger naar een paar sfeerplaatjes vreselijk gegroeid, dus hier wat leuke kiekjes om jullie toch een beetje in Venetië te laten wanen:



Dit is een erg fierce installatie in het Russische paviljoen op het Biënnale terrein. Ik ga de Biënnale zeker nog wat vaker bezoeken, dan zal ik daar ook een flinke update over posten.




Deze wilde ik jullie ook zeker niet onthouden. Stoplichten boven een gracht! Hoe mooi is dat?!




Helaas heeft Venetië ook zo haar mindere kanten. Zoals al die duiven op het Piazza San Marco en de vele straatventers die neptassen verkopen. Hier wil ik natuurlijk nog wat meer foto's aan wijden (altijd geïnteresseerd in riool-journalistiek als ik ben), dus verwacht binnenkort een update met veel kitscherige maskers en Murano glazen objecten.

Foto Update

Wat!? Lezen we dat goed? Gaat Looi echt zijn blog opvrolijken met wat foto's?

Jawel, dit technologische wonder heeft (dankzij zijn broer) eindelijk de juiste programma's weten te downloaden om de foto's van de camera naar de computer kan overplaatsen. Dieu, Looi kan nu kaartlezen en foto's uploaden; alweer een maand van huis zijn veranderd een mens echt!

Van de week trouwens de eerste voorzichtige tekenen van 'aqua alta' gemerkt. Wel erg voorzichtig, maar het herfstseizoen wordt zo langzamerhand wel ingeluid. Aqua alta is de Venetiaanse benaming voor hoog water. En dan niet simpel eb en vloed (van welke je maar weinig merkt in Venetië, ook al is het wel degelijk aanwezig), maar dermate hoog water dat sommige oevers overstromen. Het zijn nog geen erg drastische tekenen van aqua alta die we tot nu toe hebben gehad (slechts een paar overstroomde putten en wat water dat op de oever klotst), maar het herfstseizoen staat wel degelijk voor de deur.
En met het geleidelijk aan komen van de aqua alta lijken de toeristen juist gelijkdelijk Venetië te verlaten. Laatst stond ik op het Piazza San Marco en ik verbaasde me er zelfs over hoe relatief (lees: relatief!) rustig het was op het plein. Volgens mij was het voor het eerst dat er zelfs meer duiven dan toeristen waren. (Ho! Lezen we dat goed? Jawel, normaal ziet het er zo zwart van de toeristen dat er soms zelfs geen plaats meer lijkt te zijn voor de tienduizenden duiven die Venetië huist.)

Maargoed. De foto's!

Eerst wat indrukken van de pittoreske kanaaltjes:




Kijk, voor die waslijntjes alleen al wil je toch onmiddelijk naar Venetië, of niet!?


Natuurlijk ook een fotootje of twee van het filmfestival (ik was er van overtuigd dat ik er meer had gemaakt, maar ik wil nog wel eens dingen kwijt raken...)



En wat denkt men van dit prachtige grafmonument voor de architect Canova:




Zo, ik hoop dat dat jullie honger naar foto's voorlopig kan stillen.