Het is duidelijk. Het einde is nabij! De wereld ziet zijn jongste dag tegemoet!
'Hoezo?' zul je je nu afvragen. Nu, ik heb alle reden om te geloven dat we niet lang meer hebben. Lees maar wat ik van de week mee heb gemaakt.

Niksvermoedend op pad gegaan liep ik door de stille steegjes van Venetië, hoor ik daar ineens van om de hoek een electronisch klinkende stem die zegt: "At the end of the road, turn left." Ik wilde al gillend wegrennen uit angst voor een invasie van marsmannetjes, maar wat ik vervolgens zag was zelf nog erger. Op dat moment zag ik namelijk twee toeristen om de hoek komen lopen met, jawel, een Tomtom in de handen!
Het is wel duidelijk dat die toeristen het niet begrepen hadden. Een Tomtom in Venetië is toch wel een flinke schande lijkt me. Met een Conny of Chantal of hoe je zo'n stem ook wilt noemen verpest je namelijk de hele charme van het verdwalen in de steegjes. Wat is er namelijk mooier dan een beetje doelloos rondlopen om vervolgens op een prachtig pleintje terecht te komen.

Maar goed, sommige toeristen zijn natuurlijk ondanks dat ze op vakantie zijn nog steeds de slaaf van hun rooster, en uit angst om te verdwalen zal menigeen wel gebruik maken van een Tomtom (of een kaart, maar die is dan weer wat minder betrouwbaar hier in Venetië).

En ondertussen ben ik ook al weer aan het einde van mijn 3e college week. Wat gaat de tijd eigenlijk toch snel als je eenmaal in het ritme gerold bent. 's Ochtends vroeg ga ik naar college, 's middags maak ik wat huiswerk (ik zit nu al aan de academische artikelen waar op iedere pagina minstens 30 woorden staan die ik niet ken...) en 's avonds hang ik een beetje met mijn huisgenoten of ben ik buiten te vinden.
Vorige week was dit laatste nogal veel aan de orde. Het moge duidelijk zijn dat Italianen toch veel meer buiten leven dan we in Nederland gewend zijn, en zo zijn er maar enkele dagen voorbij gegaan dat ik niet even een spritz ben gaan drinken op het Campo Santa Margherita. Ook veel feesten zijn hier buiten te vinden. Zo was er vorige week donderdag een eerstejaarsfeest van de universiteit, en ja ook dit feest was buiten.
Het feest zelf was ook zeer geslaagd. Ik kwam al veel mensen tegen die ik van colleges ed. ken, en ondanks dat je die mensen nog niet vaak hebt gezien zijn ze al gelijk erg warm en hartelijk. Toch mooi die Italianen.

Verder hang ik natuurlijk zelf ook een beetje de toerist uit. Ik mag wel erg veel over ze klagen, maar ik moet immers wel de stad een beetje leren kennen (anders kan ik mijn trouwe lezertjes die me op komen zoeken straks niet een fatsoenlijke rondleiding geven!)
Zo ben ik van het weekend met Conny en twee Duitse vrienden van haar naar het kleine eiland Murano gegaan. Murano is het eilandje waar het beroemde Veneziaanse glas vandaan komt, en nu om eerlijk te zijn; voelen de winkels rondom het San Marco erg kitscherig aan, Murano is tien keer erger!
Het is overigeens wel interessant om te zien hoe dat glas nu gefabriceerd wordt, maar ook hier kreeg ik een beetje een twijfelgevoel over de waarde van de glazen voorwerpen. De glasblaasdemonstratie die ik bijwoonde bestond namelijk uit een groep onverschillige kettingrokende glasblazers (hoezo let men niet meer op de bordjes: 'vietato fumare'?) die een aantal ornamenten voor een kroonluchter als aan een lopende band afleverde. Ik begon me toch wel een beetje af te vragen hoe je voor zo'n routine klusje al gauw enkele duizenden euro's neer kan leggen, maarja dat zal wel de markt van het toerisme zijn.
Natuurlijk zijn er wel wat foto's van gemaakt, maar wees gewaarschuwd: als je niet tegen kitsch kunt kun je nu maar beter even je ogen sluiten!







(Ja, ook voor mij is zo veel kitsch een puur religieuze ervaring!)



En dan ook nog wat foto's van lekker trashy rondhangen met Conny en wat spritz. Deze twee foto's zijn nog van het dagje in Mestre van de vorige blogupdate.