Vita all'Italiana

Och jee, dan laat ik bijna twee weken niks van me horen, maak ik gelijk weer zo veel mee dat ik er wel 3 blogupdates mee zou kunnen vullen. Nu, dat ga ik denk ik dan ook maar doen, want een te grote hoeveelheid aan informatie in een keer zal natuurlijk niemand goed doen (en ik wil natuurlijk niet dat mijn lezertjes afhaken.)

Daarom deze blogupdate over iets zeer belangrijks. Het bezoek van Stef (mijn broer) in Venetië. Want wat heeft dat me goed gedaan.
Namelijk, ondanks dat ik de zeer independent student uithang, mis ik mijn oude vertrouwde kikkerlandje wel heel erg. Een stukje Nederland dat naar Venetië komt is dan dus ook altijd meer dan welkom.

Hoewel, echt missen... De laatste tijd heb ik gemerkt dat veel in Venetië toch veel weg heeft van Nederland. Neem nu bijvoorbeeld het weer, dat in een week tijd toch wel erg drastisch is omgeslagen. Nu kan het zijn dat ik me erg aan de Italianen aanpas en een beetje hun leefritme over begin te nemen, maar tegenwoordig ga ik toch echt enkel flink ingepakt het huis uit. Dikke trui, dikke jas, grote wolle sjaal, en ik kan de deur uit.
Stef merkte (waarschijnlijk terecht) op dat het helemaal niet zo koud is. Maar alle Italianen (en waaronder bij deze ik dus ook) zullen hem sterk tegen spreken. En dat terwijl Italië warm hoort te zijn!

Wat, naar mijn mening, toch wel flink anders is dan in Nederland is de warmte van de mensen hier. Natuurlijk ben ik al flink in de kringen van mijn huisgenoten opgenomen, ik moet immers een jaar bij hen wonen en dan is t wel zo makkelijk als je dan ook op vriendschappelijke voet met elkaar staat. Maar ook Stef werd als een oude vriend in het huis onthaald. Italianen zijn echt gezelligheidsmensen en dat wordt er duidelijk als je ziet hoe veel energie ze in iemand stoppen. Zo werd Stef ook door mijn huisgenoten betrokken bij het echte Italiaanse studentenleven. Dat wil zeggen. We waren vaak met de rest buiten om op het plein een goede spritz te pakken, maar ook konden we zo aanschuiven bij Italianen die geen van beide kenden (nu ja, ik kende Wataru, die die Italianen dan weer kende, maar desalniettemin heb je dan toch ineens een reuze gezellige avond met mensen die je compleet niet kent.)
Het enige wat de gastvrijheid een beetje in de weg stond is de eewige onmogelijkheid van de Italianen om Engels te spreken. Dit leidde vaak tot erg grappige situaties, want ze proberen het wel heel hard. Helaas komen sommigen dan werkelijk niet verder dan "Tu eat carne" tijdens een gesprek over vegetariër zijn ed.

Maar naar al dat gepraat over mijn huisgenoten wil men natuurlijk eindelijk eens foto's van ze zien. Ja, die wil ik ook plaatsen, maar op het moment heb ik ze nog niet (schande Looi!). Wel kan ik jullie foto's laten zien van mijn huisje (welk ook de moeite waard is hoor), en de volgende keer zullen de snoetjes van mijn geliefde coinquilini op mijn blog pronken.

Allereerst een paar plaatjes van de keuken, de huiskamer en mijn slaapkamer. Je zult wel schrikken denk ik. "6 mensen in zo'n kleine ruimte?!" Ja, dat dacht ik eerst ook, maar om eerlijk te zijn valt het reuze mee. Zeker als je het erg goed kunt vinden met je huisgenoten.





En je moet ook weten dat erg veel goedgemaakt wordt als je mijn slaapkamerraam uitkijkt. Want ja, dan heb ik toch zomaar uitzicht over een prachtig kanaaltje en zelfs de toegangspoort tot het hoofdgebouw van mijn universiteit:





En natuurlijk wil men ook zien hoe Stef Venezië heeft beleefd. Nu het schikte dat er toch wel wat mooie dagen waren in de tijd dat Stef hier was. Dat leverde onder andere de volgende mooie kiekjes op.






Oh en wacht! Dan is er nog een ding dat ik echt moet delen. Met een naam als Looi heb je namelijk altijd het probleem dat je nergens een hippe vermelding van jezelf (nu ja, naamgenoot) ziet staan. Al helemaal niet als je naam oorspronkelijk is afgeleid van een heilige als Sint Eligius, want wat moet je daar nu in hemelsnaam mee? Je kunt dus wel begrijpen hoe verrukt ik was toen ik in een museum in Milaan (ja, daar ben ik ook al weer geweest, maar daar lezen we later meer over) een groots schilderij zag met groots in het midden, niemand minder dan de heilige Eligius. En om dit bewijsmateriaal te vereeuwigen moest ik natuurlijk wel wat foto's maken.

Zie hier: de heilige Eligius, in een sacrale conversatie met de heilige Madonna en kind.