Van vakken over Japanse literatuur en theater via de gebruikelijke Italiaanse les tot aan zeer gespecializeerde vakken over 'Virginia Woolf en de kunst van het biografieschrijven', dit semester heeft weer van alles te bieden waardoor toch weer flink bevestigd wordt hoe enorm blij ik ben met de keuze om naar Venetië te gaan. Ondanks dat het besef dat ik al weer flink over de helft zit zich steeds verder naar voren dringt probeer ik er natuurlijk uit te halen wat er in zit, zowel wat studie als sociaal leven betreft.
Over een sociaal leven gesproken. Het nieuwe semester heeft daar ook een stevige impuls aan gegeven. Waar het aan het einde van het vorige semester een stuk rustiger was geworden dankzij alle vertrekkende erasmusstudenten, is het nu weer een drukte van jewelste en ontmoet ik weer een hoop nieuwe studenten. Zowel erasmusstudenten als Italiaanse, wat het hele gebeuren een prachtige multiculturele mix maakt hier in Venetië. Van Brasillië naar Griekenland en litouwen, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb wel iemand ontmoet die uit die streken komt.
Het is leuk om te zien hoe de net aangekomen studenten nog een beetje worstelen met het Italiaanse studiesysteem (of eerder, de Italiaanse bureaucratie) en dan te bedenken hoe ikzelf een half jaar geleden precies hetzelfde meemaakte. Hoewel ik moet bekennen, ik voel me er wel enorm oud door!
Als we het toch over oud hebben, ik bedenk me net dat ik nog steeds verslag moet brengen van een alweer oud nieuwtje. Namelijk de wereldkamioenschappen veldrijden.
Ho Stop! Ik hoor de helft van mijn lezers nu al denken: "wat in hemelsnaam doet Looi bij een sportevenement?!" en ik moet toegeven, ik was zelf ook verbaasd er te zijn, nog verbaasder me nog flink te hebben vermaakt ook.
Eind januari (toen al ja) waren er namelijk de wereldkampioenschappen veldrijden in Treviso en om alle fietsliefhebbers daar in Nederland lichtelijk wat jaloers te maken besloot ik maar met mn twee Belgische vrienden daar heen te vertrekken. Het hele gebeuren was een drukte van jewelste. Duizende mensen waren op het spektakel afgekomen, en zoals verwacht was 70% daar van Belgisch. Wat een domper was het dus ook voor hen om uiteindelijk een Nederlander te zien winnen. Op de televisie vind ik zulke sportwedstrijden werkelijk geen klap aan, maar er zo in levende lijve bij zijn maakt het toch wel een speciale ervaring. Zou iets in mij dan toch stiekem een beetje van sport houden?
Kijk, hier ontdekte Jonas net dat de overwinning toch voor de Nederlands bestemd bleek te zijn. Houssine gaf er niet zo veel om en keek liever naar zijn telefoon...
Hier het mooie zich op de finish dat we hadden. Het ziet er toch wel indrukwekkend uit, al dat publiek.
En met een publiek dat voor 70% uit Belgen bestaat zijn dit soort taferelen natuurlijk niet van de lucht. We hebben hartelijk gelachen.
Ondertussen begint het hoogseizoen in Venetië ook een beetje aan te breken. Het aantal toeristen neemt gestaag toe en hier en daar zie je de eerste gidsen al hun paraplu's hoog de lucht in steken om de groep bij zich te kunnen houden.
Ook het de bezoekjes aan mijn adres worden nu frequenter (en men heeft gelijk om hier te komen, een betere gids dan ik vind je in Venetië absoluut niet!) Zo was als eerste dit jaar de eer aan Marlou, mijn beste vriendin, en het is toch iedere keer wel heerlijk om iemand uit Nederland hier te mogen ontvangen. Gezien ik toch geen held ben in het updaten van mijn blog is het sowieso verstandiger mij hier op te komen zoeken als je echt wilt weten hoe het leven is als student in Venetië, nietwaar?
In ieder geval, herenigd zijn met Marlou was natuurlijk wel een ervaring van jewelste. Als vanouds was het weer lachen, gieren en brullen, maar dan door de straten van Venezia. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.
Marlou was ook zo'n schat om een prachtig concertje te geven in huize Castello 5940, waar een prachtige registratie van is gemaakt. Helaas ben ik niet zo begaafd met computers dat ik dat filmpje hier kan plaatsen, maar ik kan op zn minst de link naar de huisblog van Castello 5940 plaatsen, daar staat het filmpje namelijk wel op. Dus iedereen die aangenaam verrast wil worden, klik hier.
Zie dat! Herenigd met ons immer Marlou. Is het niet lief!
Oh, en dan nog op verzoek van Minja een foto van de feestbrigade in Bologna. Party per sempre! zullen we maar zeggen he.
En tot slot nog, voor iedereen die nog niet aan dat baardje van me gewend is. Wen er maar aan schatten, ik denk er voorlopig nog niet aan togliarla (het weg te halen, red.)!
