Festa della Salute e una fine-settimana a Ronco

Italië is een land waar je veel kunt vinden. Eten, drinken, hartelijke mensen. Maar bovenalles vind je er vooral kerken.
Italië is en blijft een zeer groot katholiek land en dat is in Venetië niet minder. Wellicht juist wel een beetje meer. Laatst, 21 november, kwam dat dan ook zeer sterk tot uiting tijdens het feest van de Santa Maria della Salute. Dat is een typisch Venetiaans feest dat jaarlijks op 21 november gehouden wordt. Gevierd wordt dan dat de heilige Maria Venetië van haar laatste pestepidemie heeft verlost, en dat gaat gepaard met een flinke dosis hysterie en lol (van mijn kant dan.)
Wat er gebeurd die dag is namelijk het volgende: Eerst (en dat is eigenlijk nog in de paar dagen voor de viering) wordt er een grote votiefbrug gebouwd over het canal grande tussen het San Marco en de kerk van de Maria della Salute (deze liggen ongeveer tegenover elkaar aan weerszijde van het kanaal.) Zo kunnen namelijk de mensen van af het noordelijke eiland makkelijker op Dorsoduro komen zonder via de Academiebrug om te moeten lopen (Italianen blijven immers lui.)
Om zes uur in de ochtend begint de eerste processie over de brug al. Deze processie loopt geheel door naar de Salute en, als je zoals ik wat later komt, gaat meer schuifelend vooruit dan in een vlot tempo. Het is namelijk zo dat op deze dag werkelijk alle Venetianen uitlopen om een van de missen, die ieder uur gehouden worden, in de kerk mee te kunnen maken.
Bij de kerk aangekomen is het dan ook een gedrang van jewelste om binnen te mogen komen. Het scheen mij dat mensen nog net niet er op los begonnen te slaan in het gedrang want zo druk rond een kerk heb ik het nog nooit gezien! Als je door het gedrang heen bent en eindelijke de Salute binnen bent gekomen ben je eigenlijk uiteindelijk alsnog niet verder. Een meter de kerk in en je staat al weer vast want de kerk is letterlijk overbevolkt op dat moment.
Nu is het doel van deze hele hele onderneming dat men een ronde maakt door de kerk en bij het hoofdaltaar een grote kaars voor de heilige Maria brandt. De enige moeilijkheid is echter dat alle paar duizend mensen die tegelijkertijd in de kerk zijn het zelfde doel voor ogen hebben en je eigenlijk nergens een stap kunt zetten of je botst alweer tegen een verwilderd uitziende gelovige die hard aan het vechten is om vooruit te komen (het liefst in een bondjas, want ja, we zijn in Italië.)
Hiervan hebben we (ja, ik had de lieftallige Marinda als gast bij) dus ook uiteindelijk maar afgezien want het gedrang werd ons iets te veel, gelachen hebben we wel.
Nu komen we dan eindelijk bij het belangrijkste gedeelte van de viering. Althans, het belangrijkste gedeelte voor de kinderen. Na de mis word je namelijk via een andere weg weer van de kerk vandaan geleid. En het mooie aan die weg is dat deze vol met kraampjes staat. Kraampjes die ieder dolci verkopen uit steeds weer een andere regio in Italië. Dus na een dikmakende 'fritelle' en een blok nougat te hebben gekocht konden we voldaan weer naar huis.

Ik denk niet dat de foto's verdere uitleg behoeven:







Na de wilde festiviteiten op Venetië was het voor mij dan ook wel even tijd om een weekendje uit te rusten Dat deed ik door naar Ronco all'Adige te gaan. Een klein dorpje tussen Verona en San Bonifacio waar Lucio Ferriani woont, een oude Italiaanse vriend van mijn moeder.
Lucio is het prototype van Italiaanse hartelijkheid en mijn ontvangst daar ging ook met niets anders dan vrolijkheid gepaard. Ik werd van het station gehaald en gelijk doken we de supermarkt in om spullen te kopen voor een overheerlijke pranzo. Deze bestond gedroogde tomaten uit Sicilië, olijvenpaté uit Puglia, een overheerlijk grote salade en verschillende dolci uit de streek. Dit alles met liefde bereid door Grazia, de vrouw van Lucio en minstens net zo hartelijk.
Tijdens de lunch werden we ook vergezeld door Federico, de zoon van Lucio. Federico zou me deze dagen veel op sleeptouw nemen door de streek heen. En dat heeft hij zeker gedaan. We hebben prachtige tochten gemaakt door het Veronese platteland, natuurlijk Verona gesightseened en een aantal middeleeuwse dorpjes in de streek bezocht. En dit alles ging gepaard met een hartelijkheid die enkel Italianen beschikken. Ik heb namelijk zelden zo'n heerlijk weekend gehad, en vooral, zelden zo heerlijk gegeten. De tweede pranzo bestond namelijk uit nog meer lekkernijen: Risotto ai Funghi, aardappels al Forno, Gran Padano Crudo, Mozarella met origano en olie en bovenalles overheerlijke Finocchio (venkel) al Forno. Dit werd nog eens bekroont met door Grazia gebakken torta en een vino dolce van een eiland ergens ver ten zuide van Sicilië, waar ze die zomer op vakantie waren geweest.

Ik weet nu hoe Italiaanse kleinkinderen zich moeten voelen, zo enorm werd ik verwend!


Dit zijn ze dan, de schatten. Van links naar rechts dus: Grazia, Lucio en Federico. Toch wel de meest lieve Italianen die ik in mijn leven heb ontmoet.


Oh, en dit wilde ik jullie ook niet onthouden. Deze prachtige tas is een verlaat afscheidscadeautje van Marco, Loraine en Isaura. Bedankt schatten, nu mis ik Nederland nog meer! ;)

Milano, città dei negozi

Het is waar, naar mate de herfst verder vordert wordt Venetië ook steeds mooier. De kleuren worden grauwer, maar niet in een lelijke manier. Bruine kleuren doen de stad goed en geven de stad ook steeds meer een sprookjesachtige sfeer.
Helaas is dit lastig om op foto weer te geven want doordat de lucht erg vochtig is (de scirocco heeft weer even zijn kop opgestoken) zijn de foto's veelal onscherp ed.
Geen nood, ook in deze editie van mijn mooie blog komen er foto's, men kan dus weer rustig ademhalen.

Wat mij ook deed beseffen hoe speciaal Venetië eigenlijk is, is een bezoek aan de op één na grootste stad van Italië: Milano. Welk, natuurlijk, een prachtige ervaring was want de stad is echt magistraal. Het ademt precies dezelfde sfeer die grootse steden als Parijs en Barcelona ook hebben. Het is een echte wereldstad.
Maar toch, als ik Milaan met Venetië vergelijk denk ik dat ik die stad nooit zo speciaal kan vinden als de stad waar ik nu woon.
Er zijn namelijk een aantal grote verschillen tussen de steden (en voor mij part, tussen welke stad dan ook en Venetië) die er voor zorgen dat er werkelijk geen enkele stad op de wereld is als Venetië.

"Ja, duhuh," zul je nu wel denken, "natuurlijk is Venetië anders met al die grachtjes. het ziet er simpelweg anders uit." En nu is dat ook wel zo, maar die grachten doen veel meer dan alleen het uiterlijk van de stad bepalen. Die grachtjes bepalen onder andere namelijk ook het ritme van de stad.
Zoals de meesten van jullie wel weten kampt Venetië al eeuwen lang met het verschijnsel 'Acqua Alta'. Acqua Alta betekent letterlijk 'hoog water' en moet zeker niet verward worden met simpelweg hoog tij. Wanneer Acqua Alta intreedt kun je er namelijk donder op tegen zeggen dat veel van Venetië overstroomd raakt, waaronder ook het San Marco plein.
Leven met Acqua Alta zit in het bloed van de Venetianen. Dat merk je wanneer het hoog tij is (met name als tegelijkertijd de scirocco waait, zoals nu dus). De inwoners van Venetië zijn dan meer gespannen, alsof een aangeboren instinkt hun waarschuwt voor mogelijk komend hoog water.
Daartegenover staat dat wanneer het laag tij is, de Venetianen enorm ontspannen en hartelijk zijn. Dat wetende kun je daar als 'buitenstaander' goed aan aanpassen. Als ik boodschappen ga doen is dat bijvoorbeeld het prettigst als ik dat met laag water doe. Dan is iedereen namelijk veel behulpzamer en heb je geen last van vervelende klanten die in de rij voor de kassa nog voor willen dringen (Venetianen zijn erg gehaast met hoog water, waarschijnlijk omdat ze zo snel mogelijk naar huis willen om te zien of alles nog veilig is.)

Wat de stad Venetië verder nog veel prettiger maakt dan een stad als Milaan is het ontbreken van wegen en dus auto's. Een groot verschil is dat de lucht veel prettiger en frisser aanvoelt. Natuurlijk heb je wel eens last van walmen die van de grote industriële haven Marghera vandaan komen, maar voorderest heb je toch en gevoel meer in de natuur te zijn dan wanneer je in Milaan bent (ondanks dat Milaan een prachtig groot stadpark heeft en Venetië weinig tot geen groen heeft...)
Dat er wegen in Milaan zijn merk je ook gelijk. Alle Milanesen (auto verslaafd als ze zijn) zie je namelijk slechts voorbij roetsjen. Milanesen zie je verder niet op straat wat, ondanks een aanzienlijk lager aantal toeristen, de stad toch drukker laat lijken met toeristen.
In Venetië zie je natuurlijk ook (irritant) veel toeristen, maar het grote verschil is dat ook de Venetianen persé de straat op moeten om ergens te komen. Ze moeten wel lopen want ze kunnen simpelweg de auto niet nemen. Dit zorgt voor een veel groter percentage inwoners op straat ten op zichte van de toeristen, in tegenstelling tot Milaan waar de binnenstad echt enkel gevuld is met dagjesmensen.

dat gezegd hebbende moet ik ook wel zeggen dat Milaan een geweldige stad is. Zoals ik al heb gezet in de titel: Milaan is la città dei negozi, oftewel: de stad van de winkels.
En of je daar kunt shoppen! Verdiepingen hoge H&M's, Zara's en Sisleys vliegen je om de oren en als dat te min voor je is kun je altijd diep in de portemonnaie tasten op de Via Montenapoleone, waar de dure merken je achtervolgen als bloedhonden achter een misdadiger.
En natuurlijk heb je daar ook die prachtige Viktor & Rolf winkel. Een winkel waar ik compleet verliefd op ben vanwege het briljante concept. Helaas was de winkel dicht toen ik er langs kwam, maar ook foto's van de voorkant zijn prachtig. Daar volgt er dus ook nog eentje van.

Gelukkig heb ik me aardig in kunnen houden met shoppen in Milaan (slechts een hele hippe schoudertas gekocht), maar Madonna, wat kun je daar geheel op gaan in winkelen. Je zou bijna vergeten dat er in Milaan ook nog geweldige dingen staan als de Duomo, Galleria Vittorio Emanuelle II en Castello Sforzesco!


Kijk, dit is dus die Viktor & Rolf winkel. Van buiten zie je het helaas niet goed, maar van binnen zit zeg maar alles omgekeerd. Oftewel: het plafond is de vloer en de vloer is het plafond. Wat een zeer duizelingwekkende ervaring is als je er te lang binnen bent.


Dit is de Galleria Vittorio Emanuelle II, een groots fin-de-siècle overdekt winkelcentrum. Een magistraal stukje architectuur.



Dit behoeft natuurlijk weinig uitleg. De beroemde dom van Milaan. De tweede foto is trouwens van het dak van de dom genomen. Als je in Milaan komt is het beklimmen van de 100 nogwat treden erg de moeite waard. Al die kantelen en het uitzicht over Milaan is een zeer mooie ervaring.


En dit is voor Castello Sforzesco. Een zeer oud fort die nu 11 musea huist. En het allermooiste is, alle 11 de musea kun je al voor maar €1,50 bezichtigen (als student zijnde, de rest betaald €2,50. Alsnog geen geld!)


Loraine, eat your heart out! Het hippe frappucino-caféetje revisited. En de frappo was wederom erg lekker!

Er wordt verder veel geroepen om foto's van mijn huisgenoten. Het blijkt een grotere uitdaging te zijn dan welke uitdaging Angela Groothuizen ooit maar heeft gehad in haar oude programma (waar ik als kind altijd met veel plezier naar keer), om ze allemaal tegelijkertijd aanwezig te hebben. En als ze er allemaal zijn is het dusdanig donker dat een goede foto maken niet meer mogelijk is (op de een of andere manier wil mijn fototoestel niet echt meewerken als ik binnenshuis of met een flitser wil fotograferen.)
Ik heb natuurlijk al wel een teaser van twee van mijn lieftallige coinquiline:


Dit zijn v.l.n.r. Laura (a.k.a. Bordin!!! (na haar achternaam) en Valentina. Laura is een beetje de flapuit van het huis. Ze is altijd erg spraakzaam en spoort iedereen regelmatig aan om een spritz te drinken 'in campo' (op het plein.)
De andere, Valentina dus, is de jongste van het stel (afgelopen maandag 19 geworden). Ze is dan ook eerstejaars student hier in Venetië en ze studeert Russisch en Arabisch. Ze is echt een erg aardige huisgenoot en we lachen/kletsen veel. Maar dat doe ik eigenlijk wel met al mijn huisgenoten. En tja, met zo'n bob-kapsel zit je bij mij natuurlijk altijd goed!