Oftewel, het filmfestival van Venetië
Want ja, natuurlijk kon ik, als filmliefhebber die niet aan mijn neus voorbij laten gaan. Gevestigd op het Lido was het festival terrein in het begin wel een flinke zoektocht, maar toen ik er dinsdag 28 augustus kwam kon ik gelijk mijn passepartout kopen en had ik dus toegang tot haast alle films (behalve dan de speciale press + industry screengings, want daar ben ik niet belangrijk genoeg voor).
Het filmfestival zelf was een wonderlijke ervaring. Ik zag films die pas over een half jaar in Nederland in première zullen gaan, oude films die al jarenlang niet meer (of zelfs nog nooit eerder) vertoond waren. En boven alles heb ik nog 3 prachtige momenten beleefd.
De eerste was tijdens de vertoning van een aantal korte documentaires van Michelangelo Antonioni. Deze belangrijke Italiaanse regisseur is 4 weken geleden overleden en de directie van het filmfestival vond het wel op zijn plaats om deze regisseur te eren. Dat betekende dus dat Antonioni postuum een prijs kreeg voor zijn verdiensten voor de Italiaanse cinema. De ceremonie die hierbij gepaard werd verricht door de weduwe van Antonioni en was dus erg emotioneel, zonder klef te worden. In een redelijk klein zaaltje gaf Antonioni's weduwe een mooie speech, en de intimiteit van het geheel maakte het werkelijk tot ee onvergetelijke ervaring.
Een tweede moment vond plaats op de voorlaatste dag van het festival. Nu zo langzamerhand alle grote namen uit de gouden periode van de Italiaanse film helaas zijn overleden (Fellini, Pasolini, Visconti, Antonioni, Mastroianni; om er een paar te noemen) huldigd Italië natuurlijk de nog levende legendes, vooral omdat de critici niet bepaald te spreken zijn over de hedendaagse Italiaanse cinema. Een van deze nog levende legendes is Bernardo Bertolucci (vooral bekend van films als The Last Tango in Paris en 1900). Hij werd op dit festival ook met een speciale prijs geëerd en van zijn oeuvre werden twee zeer onbekende en nieuw gerestaureerde films getoond.
Deze films wilde ik natuurlijk dolgraag zien, maar wat ik niet verwachtte was dat Bernardo Bertolucci zelf bij de vertoningen zou zijn (gezien zijn leeftijd en gezondheidsproblemen). Ook hier weer een prachtig intieme ceremonie die ik voor geen goud had willen missen. Vooral het moment dat Bertolucci de zaal binnen kwam was magisch. Het publiek barstte spontaan in een tien minuten durende staande ovatie; uit pure bewondering.
De aanwezigheid van een andere nog levende legende: Stefania Sandrelli (actrice in veel van Bertolucci's films, en naast Sophia Loren de enige nog levende grote actrice uit die tijd) maakte het nog prachtiger. Ik heb misschien weinig Hollywood sterren mogen spotten, maar de Italiaanse grootheden maakten dat voor mij op het festival dubbel en dwars goed.
En het derde mooie moment was aan het einde van het filmfestival. Dit werd namelijk groots afgesloten met een concert op het Piazza San Marco. En dit was niet zomaar een concert. Neen, dit was een concert van niemand minder dan Ennio Morricone, de componist van filmmuziek in films als The Good, the Bad and the Ugly en Once Upon a Time in the West. Het was vreselijk druk op het plein (er waren meer mensen dan dat er ooit duiven zijn geweest), maar vanwege de geweldige acoustiek was het geluid overal erg goed. En het concert was erg bijzonder. Vooral kippenvel bij de epische werken die hij geschreven heeft voor de vele spaghetti-westerns zal mij nog een flinke tijd bijblijven.
Het festival zelf ging natuurlijk gepaard met veel heisa van sterren en fans. De belangrijkste vertoningen vonden altijd plaats om 19:00 in de Sala Grande en om 3 uur 's middags stonden er buiten de dranghekken al fans om de Hollywood sterren te kunnen spotten. Dit was natuurlijk vooral erg op de dag dat Tim Burton een gouden leeuw voor zijn oeuvre kreeg (geheel misplaatst trouwens, maar dat is mijn mening dan weer) want iedereen wilde natuurlijk Johnny "I can't act" Depp zien. Ikzelf heb me aan die drukte vooral ontrokken. Ik was meer dan zat in mijn nopjes met de ervaringen die ik hierboven heb beschreven. Daar kan geen Brad Pitt, George Clooney of Ewan Mcgregor tegenop (alhoewel... die laatste misschien wel...)
Oh, en bij de weg: wa de foto's betreft. Deze worden natuurlijk volop gemaakt, maar Looi is niet erg begaafd als het gaat om werken met de computer. Het kabeltje is er, maar de software niet. Die moet ik dus ergens vandaan zien te downloaden. To be continued dus...
